Podatek cedularny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Podatek cedularny – rodzaj podatku polegający na odrębnym opodatkowaniu każdego rodzaju dochodów podatnika.

Opis[edytuj | edytuj kod]

W podatku cedularnym poszczególne źródła przychodów przypisywane są do kilku grup (ceduł), a dochody z każdej z nich są opodatkowane według stawek proporcjonalnych. Opodatkowanie ceduł może być finalne lub wstępne. Gdy jest finalne podatnik płaci odrębnie podatek z każdej ceduły. Gdy jest wstępne, to pozostałe po tym opodatkowaniu dochody z poszczególnych ceduł są sumowane i ponownie opodatkowane wedle stawek progresywnych. Pozwala to na preferowanie jednych oraz dyskryminację innych rodzajów dochodów poprzez ustalanie zróżnicowanych stawek i skal opodatkowania i przez to prowadzenie określonej polityki podatkowej. W przypadku podatku cedularnego utrudnione jest stosowanie progresji w stosunku do podatników osiągających dochody z kilku źródeł.

Zaletą podatku cedularnego jest to, że pozwala dostosować sposób opodatkowania i stawki podatkowe do różnych źródeł dochodu. Zwykle łagodniejsze stawki stosuje się do dochodów z pracy, a surowsze do dochodów z kapitałów (które jak się zakłada nie wymagają takiego nakładu czasu i kosztów ze strony podatnika). Wadą jest pominięcie całokształtu sytuacji finansowej podatnika, a tym samym zdolności do ponoszenia ciężarów podatkowych[1].

Współcześnie w większości krajów (w Polsce od 1992 roku) podatek cedularny został zastąpiony podatkiem globalnym.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Finanse publiczne i prawo finansowe, red. C. Kosikowski, E. Ruśkowski, Warszawa 2008, s. 548 oraz tam podana literatura szczegółowa: L. Adam, Podatki i opłaty w kapitalizmie, Warszawa 1962, s. 145; A. Komar, Systemy podatkowe krajów Unii Europejskiej, Warszawa 1996, s. 34; A. Kostecki, Podatki przychodowe i podatki dochodowe, [w:] System instytucji prawno-finansowych PRL, red. M. Weralski, Wrocław 1985, s. 311.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Leksykon Polityki Gospodarczej, red. Urszula Kalina-Prasznic, Oficyna Ekonomiczna, Kraków s. 162, 2005.