Radiostacja RRC-9200
Radiostacja RRC–9200 – ultrakrótkofalowa plecakowa radiostacja nadawczo-odbiorcza stosowana w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej[1].
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Radiostacja produkcji polskiej. Jest radiostacją dowódcy plutonu i kompanii (baterii) obsługiwaną przez radiooperatora. Jest modułową radiostacją przewoźną z wysokim stopniem zabezpieczenia przed przeciwdziałaniem radioelektronicznym, która zapewnia łączność w warunkach nasilonych działań wojny radioelektronicznej. Składa się z urządzenia nadawczo –odbiorczego TRC 9200 oraz wzmacniacza o mocy wyjściowej 50 W[2].
| Dane taktyczno–techniczne[3] | |
|---|---|
| Rodzaj | plecakowa |
| Zakres częstotliwości pracy | 30-88 MHz |
| odstęp kanałowy | kanały co 25 kHz |
| Rodzaje, techniki pracy | FH, FCS, DFF |
| rodzaje emisji i pracy | telefonia F3E; transmisja danych F1D |
| Moc toru nadawczego | 0,5–5 W |
| Wymiary | 291 × 91 × 245 |
| Ciężar | 5,7 kg |
| Napięcie zasilania | 14,4 V |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Górski i Błachut 2021 ↓, s. 45.
- ↑ Korzeniowski, Smykla i Szalc 1999 ↓, s. 57.
- ↑ Wołejszo (red.) 2013 ↓, s. 311.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Krzysztof Górski, Marek Błachut: Łączność w pododdziale ogólnowojskowym. Wrocław: Akademia Wojsk Lądowych im. gen. Tadeusza Kościuszki, 2021. ISBN 978-83-66299-47-4.
- Waldemar Korzeniowski, Janusz Smykla, Jerzy Szalc: Struktury organizacyjne (ćwiczebne) oddziałów i pododdziałów oraz dane taktyczno–techniczne sprzętu. Wrocław: Wyższa Szkoła Oficerska im. Tadeusza Kościuszki. Wydział Wojsk Zmechanizowanych, 1999.
- Jarosław Wołejszo (red.): System dowodzenia. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2013. ISBN 978-83-7523-228-8.