Sanos S14
 |
Ten artykuł od 2015-02 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
| Dane ogólne | |
| Producent |
Sanos |
|---|---|
| Lata produkcji |
1977 - 1985 |
| Miejsce produkcji | |
| Dane techniczne | |
| Typy nadwozia |
samonośne |
| Liczba drzwi |
3 lub 2 |
| Silniki |
6 – cylindrowy diesel FAMOS 2F212A, umieszczony z tyłu. |
| Moc silników |
190 KM |
| Skrzynia biegów |
licencyjna ZF 6MS-80 |
| Liczba przełożeń |
6 + R |
| Długość |
12000 mm |
| Szerokość |
2498 mm |
| Wysokość |
3080, 3090 mm |
| Masa własna |
9250 (miejski), 10800 kg (turystyczny) |
| Masa całkowita |
15200, 16100 kg |
| Rozstaw osi |
6050 mm |
| Prędkość maksymalna |
93 km/h |
| Wnętrze | |
| Liczba miejsc siedzących |
miejska 32; turystyczna lux 49; liniowa dalekobieżna 51-53 |
| Informacje dodatkowe | |
| ABS |
Nie |
| ASR |
Nie |
| EBS |
Nie |
| ESP |
Nie |
Sanos S14 – autobus jugosłowiański produkowany przez kilka ośrodków: Fabrika Automobila Priboj (FAP) (produkcja tylnych mostów, układu przeniesienia napędu i układu hamulcowego), fabryka Famos w Sarajewie (silniki i skrzynie biegów), fabryka w Skopje (nadwozia i montaż).
Historia[edytuj | edytuj kod]
W latach siedemdziesiątych Polska importowała z Jugosławii Sanosy S14, które cieszyły się na polskich szosach dużym uznaniem zarówno wśród kierowców, jak i pasażerów. Sprowadzała je firma POL-MOT, w sumie na polskich drogach pojawiło się 1500 sztuk tego modelu autobusudo roku 1980. Głównym krajowym odbiorcą był PKS. W Polsce jeździły różne wersje sanosów: miejska (z trzema parami automatyczne otwieranych drzwi, a także z dwiema parami; w obu wypadkach ograniczona liczba miejsc siedzących) i międzymiastowa, wykorzystywana także na trasach dalekobieżnych (zwykłe drzwi). Nowoczesna sylwetka – np. stylistyka układu: atrapy grilla, oprawy przednich reflektorów wzorowane na masce autobusu turystycznego Fiat 309 Menarini; komfort jazdy i niezawodność konstrukcji sprawiły, że niektóre modele Sanosów S14 można było jeszcze spotkać na trasach pod koniec lat 90. XX wieku.
Sanosy S14 (napędzane silnikami umieszczonymi z tyłu pojazdu) z powodzeniem konkurowały na trasach podgórskich (linie PKS obsługujące m.in. trasy do Zakopanego, Krynicy) pod względem komfortu podróżowania z popularnymi wtedy „ogórkami” Jelcz 043, czy wielkością pojazdu (liczbą miejsc) z pierwszymi Autosanami H9, których mankamentem była niewystarczająca – jak na wielkość i ciężar autobusu – moc i lokalizacja silnika, przez co musiały one znacznie zwalniać podczas podjazdu na wzniesienia (zresztą Sanosy także miały w stosunku do swojej dużej masy niezbyt dużą moc, przez co pod górę podjeżdżały powoli, na niskich biegach, chociaż na płaskim terenie mogły poruszać się z dużymi szybkościami).