Sportschule
50°42′45″N 16°37′25″E/50,712500 16,623611| Podobóz Groß-Rosen | |
 Widok na pomnik | |
| Typ |
obóz pracy przymusowej (1941–44), |
|---|---|
| Odpowiedzialny | |
| Rozpoczęcie działalności |
1941 |
| Zakończenie działalności |
1945 |
| Terytorium |
Dolny Śląsk |
| Miejsce |
okolice Pieszyc |
| Liczba więźniów |
2000–7000 |
| Narodowość więźniów | |
| Wyzwolony przez | |
|
8 maja 1945 | |
| Upamiętnienie |
pomnik |
Położenie na mapie Rzeszy Niemieckiej  | |
| 50°42′45″N 16°37′25″E/50,712500 16,623611
| |
Sportschule (oficjalnie niem. Arbeitslager Langenbielau I, znany również jako obóz Reichenbach[1]) – niemiecki podobóz KL Groß-Rosen dla mężczyzn, znajdujący się na pograniczu Bielawy (niem. Langenbielau) i Dzierżoniowa (niem. Reichenbach).
Historia[edytuj | edytuj kod]
Sportschule było pierwotnie obozem pracy (niem. Arbeitslager), utworzonym w 1941 roku[2], a 3 września 1944 roku przekształconym w filię obozu koncentracyjnego Groß-Rosen[3]. Obóz był otoczony drutem kolczastym, na jego terenie znajdowała się kuchnia, lazaret i baraki dla SS-manów oraz więźniów[4], przy czym liczba baraków dla więźniów jest sporna: jedne źródła podają, że było ich dziesięć[4], a inne, że ich liczba dochodziła do około szesnastu. Sporna jest także liczba więźniów: mogło być ich 2000[1] bądź nawet 7000, natomiast nieznana jest liczba ofiar[1]. Więźniami byli głównie Żydzi, pochodzący z Polski, a także Żydzi z innych państw europejskich, na przykład Węgier, Słowacji i Holandii[1]. Dopiero od stycznia 1945 roku w obozie lokowano nie tylko Żydów[4].
Sportschule był podporządkowany pod obóz kobiecy AL Peterswaldau, znajdujący się w Pieszycach[3]. Obydwa te obozy wraz z AL Langenbielau II podlegały jednemu komendantowi, Karlowi Ulbrichtowi[4].
Najemcą niewolniczej siły roboczej z obozu były głównie zakłady tkackie Christian Dierig A.G., które na czas wojny przyjęły nazwę Siling I i produkowały broń. Więźniowie pracowali również dla firm Jordan (na czas wojny Siling II), Zill u. Knebich, Hansen u. Neumann, Lehmann, Spinnerei G.F. Flechtner, Telefunken, Krupp, Rebich, Richter u. Schäder (na czas wojny Blockhäuserbau), Flugzeugfabrik „Preschona”, Goldschmidt oraz Radiofabrik Hagenuk. W 1945 roku więźniów zatrudniano przy kopaniu okopów. Niezdolnych do pracy wywożono do szpitala w Kolcach. Do końca stycznia 1945 roku zmarłych wywożono do obozu, a później grzebano na miejscu. W lutym tego samego roku część więźniów zostało przeniesionych do KL Dachau. 8 maja 1945 roku więźniów Sportschule wyzwolili żołnierze radzieccy[1].
Po wojnie na terenie Sportschule znajdował się PGR. Obecnie[kiedy?] tereny Sportschule są własnością prywatną, a jeden z baraków zaadaptowano na budynek mieszkalny.
Galeria[edytuj | edytuj kod]
-
Lewa tablica (jid.) -
Całość -
Prawa tablica -
Kamień stojący po lewej z tablicą pamiątkową -
Nowa tablica upamiętniająca poległych -
Tablica wmurowana w kamień na prawo od nowej tablicy
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e http://www.gross-rosen.pl/fotki/filie-zd/50.jpg.
- ↑ Urząd Miasta i Gminy w Pieszycach [online], www.pieszyce.pl [dostęp 2017-11-26] (pol.).
- ↑ a b Obozy hitlerowskie na ziemiach polskich 1939–1945. 1979.
- ↑ a b c d Niewolnicza praca w latach wojny [online], Urząd Miasta w Bielawie, 16 marca 2006 [dostęp 2008-12-27] [zarchiwizowane z adresu 2007-12-17].
