Stawczany

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stawczany
Ilustracja
Wnętrze cerkwi w Stawczanach
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Ukraina

Obwód

 lwowski

Rejon

lwowski

Powierzchnia

4,56 km²

Wysokość

281 m n.p.m.

Populacja 
• liczba ludności


1775

Nr kierunkowy

+380 3230

Kod pocztowy

81118

Tablice rejestracyjne

BC

Położenie na mapie obwodu lwowskiego
Mapa konturowa obwodu lwowskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Stawczany”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Stawczany”
Ziemia49°45′27″N 23°50′21″E/49,757500 23,839167

Stawczany (ukr. Ставчани) – wieś w rejonie lwowskim obwodu lwowskiego, na Ukrainie, 21 km na wschód od Gródka. Miejscowość leży w dorzeczu Dniestru.

Znajduje się tu stacja kolejowa Stawczany, położona na linii Obroszyn – Sambor[1].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Dawniej wieś Stawczany znajdowała się w powiecie gródeckim a jej ziemie były w posiadaniu polskiej szlachty. Swoje majątki miał tutaj m.in. Antoni Corvinus Kochanowski.

W 1433 roku Władysław Jagiełło nadał wieś królewską Stawczany i Bartoldową Karczmę arcybiskupstwu lwowskiemu wraz z potwierdzeniami Kazimierza Jagiellończyka z 1460 r. i Zygmunta I Starego z 1518 r.[2]

W latach 1918-1919 wieś była świadkiem walk o Lwów.

W II Rzeczypospolitej miejscowość była siedzibą gminy wiejskiej Stawczany w powiecie gródeckim województwa lwowskiego. Wójtem gminy był kpt. Feliks Zbigniew Machnowski, zastrzelony 7 października 1937 w Stawczanach[3][4][5].

W marcu 1944 nacjonaliści ukraińscy z OUN-UPA zamordowali tutaj 10 Polaków[6].

Inne osoby związane ze Stawczanami[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Станция Ставчаны. railwayz.info. [dostęp 2022-01-22]. (ros.).
  2. "Akta grodzkie i ziemskie z czasów Rzeczypospolitej Polskiej z Archiwum tak zwanego Bernardyskiego we Lwowie - fundacji Alexandra hr. Stadnickiego, wydane staraniem Galicyjskiego Wydziału Krajowego
  3. Ś. p. F. Machnowski. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 230 z 9 października 1937. 
  4. Manifestacyjny pogrzeb ś. p. Feliksa Machnowskiego. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 232 z 12 października 1937. 
  5. Zabójca podpalił dom i strzelał do ratujących. „Orędownik Ostrowski”, s. 2, Nr 90 z 15 października 1937. 
  6. Szczepan Siekierka, Henryk Komański, Krzysztof Bulzacki, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w województwie lwowskim 1939–1947, Wrocław: Stowarzyszenie Upamiętnienia Ofiar Zbrodni Ukraińskich Nacjonalistów, 2006, s. 218, ISBN 83-85865-17-9, OCLC 77512897.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]