Stefan Zieliński (major)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stefan Zieliński
Zielan
Ilustracja
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

2 grudnia 1875
Szymbark

Data i miejsce śmierci

21 czerwca 1940
Palmiry

Przebieg służby
Lata służby

1896–1899, 1914–1931

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

GISZ

Stanowiska

referent

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Stefan Zieliński[a], ps. „Zielan” (ur. 2 grudnia 1875 w Szymbarku, zm. 21 czerwca 1940 w Palmirach) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 2 grudnia 1875 w Szymbarku, w ówczesnym powiecie gorlickim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Andrzeja i Marii z Ćmielów[2]. Należał do Związku Strzeleckiego w Krakowie. W 1914 wstąpił do Legionów Polskich. Od 10 maja 1915 do 17 sierpnia 1917 był odnotowany jako podoficer kancelaryjny IV baonu i 5 Pułku Piechoty[3]. 1 stycznia 1917 został mianowany chorążym piechoty[4]. Latem 1917, po kryzysie przysięgowym uniknął internowania ponieważ złożył podanie o zwolnienie z LP na własna prośbę. Podjął następnie działalność w Polskiej Organizacji Wojskowej[3].

Od 1923 był przydzielony z 5 pp Leg. do Powiatowej Komendy Uzupełnień Lida na stanowisko I referenta[1][5]. W styczniu 1925 został przydzielony na takie samo stanowisko do PKU Mołodeczno w Wilejce[6]. W lutym 1926 został przydzielony do macierzystego pułku[7].

W kwietniu 1928 został przydzielony z Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych do Biura Inspekcji Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych na stanowisko referenta[8][9]. 2 kwietnia 1929 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1929 i 3. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. Z dniem 31 grudnia 1931 został przeniesiony w stan spoczynku[11].

21 czerwca 1940 został zamordowany w Palmirach i pogrzebany w miejscu egzekucji (mogiła F). Po wojnie ekshumowany i pochowany na Cmentarzu w Palmirach[12].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Stefan IV Zieliński”, w celu odróżnienia od innych oficerów noszących to samo imię i nazwisko[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 137, 410, 1469.
  2. Kolekcja ↓, s. 1.
  3. a b Żołnierze Niepodległości ↓.
  4. Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 32.
  5. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 133, 354, 1338.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 18 stycznia 1925 roku, s. 27.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 9 z 4 lutego 1926 roku, s. 2.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 157.
  9. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 127, 186.
  10. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 3 kwietnia 1929 roku, s. 105.
  11. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 247.
  12. Straty ↓.
  13. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 6 stycznia 1923 roku, s. 22.
  14. Bąbiński 1929 ↓, s. 83.
  15. M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 100.
  16. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 11 listopada 1931, s. 365.
  17. M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592.
  18. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 632.
  19. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928, s. 402.
  20. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 137, 1469.
  21. Kolekcja ↓, s. 3.
  22. a b c d e Kolekcja ↓, s. 1 foto.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]