Przejdź do zawartości

Substytucja nukleofilowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Substytucja nukleofilowa, podstawienie nukleofilowe – reakcja chemiczna podstawienia, w której czynnikiem atakującym jest nukleofil.

Substytucja nukleofilowa na atomie węgla[edytuj | edytuj kod]

Pod względem substratu reagującego z nukleofilem, reakcje substytucji nukleofilowej na atomie węgla można podzielić na trzy główne grupy:

Dodatkowo dla substytucji nukleofilowej na nasyconym atomie węgla, w zależności od mechanizmu przebiegu tej reakcji, wyróżnia się dwa zasadnicze jej rodzaje:

  • substytucję jednocząsteczkową (SN1), zachodzącą według mechanizmu eliminacji‒addycji — w pierwszym etapie (jest to etap limitujący szybkość reakcji) reaguje jedna cząsteczka: następuje oderwanie grupy odchodzącej(inne języki) i powstaje nietrwały produkt przejściowy — karbokation; w następnym etapie (znacznie szybszym niż poprzedni) produkt przejściowy łączy się z nukleofilem
  • substytucję dwucząsteczkową (SN2) – w etapie limitującym szybkość reakcji (jedynym etapie tej reakcji) następuje jednoczesne przyłączenie nukleofila i odszczepienie grupy opuszczającej.

Reakcje substytucji nukleofilowej są bardzo rozpowszechnione w chemii organicznej. Są to wszystkie reakcje podstawienia, w których czynnikiem atakującym są woda, amoniak, alkohole, aldehydy, ketony, aminy i wiele innych związków.

Reakcje, w których kluczowy etap jest substytucją nukleofilową, to między innymi:

Substytucja nukleofilowa na innych atomach[edytuj | edytuj kod]

Substytucja nukleofilowa nie ogranicza się do reakcji na elektrofilowym atomie węgla, lecz zachodzi także na innych atomach, np. fosforu, arsenu, krzemu itd.[1] Taką sytuacją oznacza się, dodając po symbolu substytucji symbol atomu, którego ona dotyczy. Np. substytucje typu SN1/2 na atomie fosforu to SN1/2(P)[2][3] lub SN1/2@P[4].

Reakcje typu SN1(X) określa się czasem jako DN + AN (dysocjacja–addycja), a SN2(X) jako uzgodnioną addycję–dysocjację ANDN lub uzgodnioną dysocjację–addycję DNAN (w zależności od tego, czy długości wiązań w stanie przejściowym są zbliżone bardziej do substratu czy produktu)[5].

Jeżeli atom, na którym zachodzi substytucja nukleofilowa, jest zdolny do tworzenia związków pentakoordynacyjnych, jak np. fosfor, wówczas reakcja może przebiegać nie poprzez stan przejściowy, a związek pośredni z pięcioma ligandami. W pierwszym etapie reakcji następuje addycja nukleofila z wytworzeniem niestabilnego związku pośredniego, który szybko ulega eliminacji (dysocjacji) do produktów. Taki mechanizm reakcji określa się mianem addycja–dysocjacja (AN + DN)[5]. W niektórych przypadkach może dochodzić wtedy do rearanżacji ligandów (np. tzw. pseudorotacja Berry'ego(inne języki)), co prowadzić może do retencji konfiguracji (przeciwnie do typowej reakcji SN2, zachodzącej z inwersją konfiguracji)[6][7][8].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Trevor A. Hamlin i inni, Nucleophilic Substitution in Solution: Activation Strain Analysis of Weak and Strong Solvent Effects, „Chemistry. A European Journal”, 24 (22), 2018, s. 5927–5938, DOI: 10.1002/chem.201706075, PMID: 29457865, PMCID: PMC5947303 [dostęp 2024-06-09] (ang.).
  2. ↑ Oleg I. Kolodiazhnyi, Anastasy Kolodiazhna, Nucleophilic substitution at phosphorus: stereochemistry and mechanisms, „Tetrahedron: Asymmetry”, 28 (12), 2017, s. 1651–1674, DOI: 10.1016/j.tetasy.2017.10.022 [dostęp 2024-06-09] (ang.).
  3. ↑ Philip Hendry, Alan M. Sargeson, Metal Ion Promoted Reactions of Phosphate Derivatives, [w:] Stephen J. Lippard (red.), Progress in Inorganic Chemistry, t. 38, Wiley, 1990, s. 201–258, DOI: 10.1002/9780470166390.ch4, ISBN 978-0-471-50397-2 (ang.).
  4. ↑ Marc A. van Bochove, Marcel Swart, F. Matthias Bickelhaupt, Nucleophilic Substitution at Phosphorus Centers (SN2@P), „ChemPhysChem”, 8 (17), 2007, s. 2452–2463, DOI: 10.1002/cphc.200700488 [dostęp 2024-06-09] (ang.).
  5. ↑ a b Alessandro Nicola Nardi i inni, Modelling Complex Bimolecular Reactions in a Condensed Phase: The Case of Phosphodiester Hydrolysis, „Molecules”, 28 (5), 2023, s. 2152, DOI: 10.3390/molecules28052152, PMID: 36903398, PMCID: PMC10004441 [dostęp 2024-06-09] (ang.).
  6. ↑ Ivar Ugi i inni, Berry pseudorotation and turnstile rotation, „Accounts of Chemical Research”, 4 (8), 1971, s. 288–296, DOI: 10.1021/ar50044a004 [dostęp 2024-06-09] (ang.).
  7. ↑ Dorota Krasowska i inni, Chiral Hypervalent, Pentacoordinated Phosphoranes, „Molecules”, 21 (11), 2016, s. 1573, DOI: 10.3390/molecules21111573, PMID: 27879636, PMCID: PMC6274329 [dostęp 2024-06-09] (ang.).
  8. ↑ R.J. Gregory Thatcher, Ronald Kluger, Mechanism and Catalysis of Nucleophilic Substitution in Phosphate Esters, [w:] Advances in Physical Organic Chemistry, t. 25, Elsevier, 1989, s. 99–265, DOI: 10.1016/s0065-3160(08)60019-2, ISBN 978-0-12-033525-1 (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Halogenki alkilowe, [w:] John McMurry, Chemia Organiczna, t. 2, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2003, s. 340-367, ISBN 83-01-14101-8.
  • Substytucja nukleofilowa w grupie karbonylowej (C=O), [w:] Jonathan Clayden(inne języki), Nick Greeves, Stuart Warren, Peters Wothers, Chemia Organiczna, t. 1, Warszawa: WNT, 2009, s. 279–304, ISBN 978-83-204-3506-1.
  • Substytucja nukleofilowa na nasyconym atomie węgla, [w:] Jonathan Clayden, Nick Greeves, Stuart Warren, Peters Wothers, Chemia Organiczna, t. 2, Warszawa: WNT, 2010, s. 27–66, ISBN 978-83-204-3613-6.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Substytucja_nukleofilowa&oldid=73958123”