Szyszka (ozdoba)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Szyszka sosny z dawnej fontanny. Katedra w Akwizgranie

Szyszka (ozdoba) – motyw dekoracyjny w kształcie szyszki, stosowany w dekoracji architektonicznej i rzemiośle artystycznym. Szyszka pini w starożytności symbolizowała płodność, w sztuce chrześcijańskiej życie i nieśmiertelność[1].

Terminem pinia w starożytności określano każde drzewo iglaste. Szyszki sosny pinii są największe a ich nasiona zwane piniolami, o smaku zbliżonym do migdałów były i są elementem diety śródziemnomorskiej. W zdobnictwie, szyszka przeważnie przedstawiana jest z zaciśniętymi, regularnie rozmieszczonymi łuskami[2].

W starożytności szyszka była symbolem płodności i łask, którymi bogowie obdarzają ludzi. Królowie składali je w ofierze bóstwom. Boga udzielającego łask też przedstawiano z tym znakiem łaskawości, jako wyrazem zbliżenia boga do człowieka. W symbolice chrześcijańskiej szyszkę pinii łączy się z drzewem życia. Według św. Ambrożego fakt zdolności pinii do owocowania o każdej porze roku jest symbolem doczesnego życia natury i jednocześnie wiecznego życia. Bardzo duże z brązu służyły jako zbiornik wody[3].

Zastosowanie w zdobnictwie[edytuj | edytuj kod]

  • symbol ten tkano lub haftowano na szatach asyryjsko–babilońskich kapłanów[3];
  • szyszka świerka była atrybutem Asklepiosa – boga sztuki lekarskiej w mitologii greckiej[4];
  • odgrywała dużą role w kulcie frygijskiej bogini płodności Kybele[3];
  • występuje na reliefie z Ostii. Kapłan bóstwa Attis składający ofiarę;
  • zakończenie laski tyrs stanowiącej atrybut Dionizosa (Bachusa);
  • szyszki składano w ofierze, w jaskini należącej do greckiej bogini Demeter[5];
  • szyszka rzymska z I w. n.e. Rzym, Dziedziniec Belwederski przy pałacu Watykańskim[1];
  • wielka szyszka sosny (ok. 1000 r.) pochodząca z dawnej fontanny na dziedzińcu Katedry w Akwizgranie;
  • na mozaice w kaplicy św. Jana w baptysterium laterańskim jako zakończenie łodygi podobnej do berła[3];
  • motyw szyszki na kolistym zworniku sklepiennym w iluminacji pontyfikału Erazma Ciołka[6];
  • podstawa świeczników w Sali Rady i Sali Wielkiej, w Zamku Królewskim w Warszawie[7];
  • element wieńczący urnę z garnituru kominkowego, w Pokoju Audiencjonalnym Starym, w Zamku Królewskim w Warszawie[7];
  • element zdobniczy w Pałacu pod Szyszkami – tak rodzina Mehofferów nazywała Dom Józefa Mehoffera;
  • element podwieszony w kasetonie – w domu Józefa Mehoffera;
  • element podwieszony w stropie – w domu Józefa Mehoffera;
  • zwieńczenie baldachimu;
  • element podwieszony pod koszem ambony;
  • zwieńczenie balustrady przy schodach;
  • jako element wieńczący ogrodzenie;

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Sztuka świata t. 18 s. 273
  2. Klasycystyczne motywy roślinne w dekoracjach Zamku Królewskiego w Warszawie. Wiadomości Botaniczne 51/1-2/2007. [dostęp 2016-12-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-03)].
  3. a b c d Dorothea Forstner: Świat Symboliki Chrześcijańskiej. Warszawa: PAX, 1990, s. 176. ISBN 83-211-1169-6.
  4. Słownik Mitologii Greckiej i Rzymskiej s. 44
  5. Hallam Elizabeth: Bogowie i boginie. Warszawa: Świat Książki, 1996, s. 89. ISBN 83-7227-092-7.
  6. „Rozprawy Muzeum Narodowego w Krakowie”, 4, 2011, s. 93–114
  7. a b Wiadomości Botaniczne 51/1-2/2007 s. 23