Tętnica Adamkiewicza
Tętnica Adamkiewicza (łac. arteria radicularis magna, ang. Adamkiewicz artery) – największa tętnica korzeniowa odcinka lędźwiowego rdzenia kręgowego. Ma szczególne znaczenie w chirurgii aorty piersiowej.
Tętnica Adamkiewicza jest zazwyczaj nieparzysta, odchodzi na wysokości Th9-Th10 od tętnicy międzyżebrowej lub tętnicy lędźwiowej i ma średnicę około 1 mm. Wnika do kanału kręgowego na wysokości między Th10 a L2 przez otwory międzykręgowe. Gałąź przednia tętnicy dzieli się na część wstępującą zaopatrującą rdzeń aż do dolnego odcinka piersiowego i część zstępującą, biegnącą do nici końcowej; unaczynia najczęściej stożek rdzeniowy (od Th9 do L2).
Zespół tętnicy Adamkiewicza[edytuj | edytuj kod]
Zator tętnicy Adamkiewicza prowadzi do zaburzenia w krążeniu rdzeniowym i niedokrwienia rdzenia. Obserwuje się wówczas niedowład spastyczny kończyn dolnych i zaburzenia sznurowe czucia bólu i temperatury[1].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Tętnicę opisał jako arteria radicularis anterior magna w 1881 roku[2] Albert Adamkiewicz, profesor patologii Akademii Krakowskiej[3]. W swojej pracy przedstawił wyniki badań nad zmiennością unaczynienia rdzenia kręgowego[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Neurologia. Podręcznik dla studentów medycyny. Wojciech Kozubski, Paweł P. Liberski (red.). Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2006, s. 121–122. ISBN 83-200-3244-X.
- ↑ Janusz Skalski, Zbigniew Religa, Kardiochirurgia dziecięca, tom 2, s. 20, 2003.
- ↑ Adamkiewicz' artery w bazie Who Named It (ang.)
- ↑ Adamkiewicz A. Die Blutgefässe des menschlichen Rückenmarkes. I. Theil. Die Gefässe der Rückenmarkssubstanz. „Sitzungsberichte der Kaiserlichen Akademie der Wissenschaften, mathematisch-naturwissenschaftliche Classe (Wien)”. 84, s. 469-502, 1881.
