Tadeusz Zygmunt Lorenz

Tadeusz Zygmunt Lorenz

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	21 stycznia 1906 Drohobycz
Data i miejsce śmierci	3 stycznia 1986 Wrocław
Profesor nauk medycznych
Specjalność: chirurgia, urologia
Alma Mater	Uniwersytet im. Jana Kazimierza we Lwowie
lekarz, nauczyciel akademicki
Odznaczenia

Tadeusz Zygmunt Lorenz (ur. 21 stycznia 1906 w Drohobyczu, zm. 3 stycznia 1986 we Wrocławiu) – chirurg, urolog, profesor nauk medycznych.

Życiorys

W 1926 zdał egzamin dojrzałości w liceum w Stanisławowie, po którym podjął studia na kierunku lekarskim na Uniwersytecie im. Jana Kazimierza we Lwowie. Po uzyskaniu dyplomu lekarskiego, w 1933, rozpoczął pracę w Szpitalu Państwowym Świętego Łazarza w Krakowie. Od 1934 zatrudniony był na stanowisku asystenta w uniwersyteckiej Klinice Ginekologii i Położnictwa we Lwowie. Rok później objął etat na Oddziale Urologicznym w Państwowym Szpitalu Powszechnym we Lwowie. 26 marca 1938 uzyskał stopień naukowy doktora nauk medycznych. W latach 1944–1946 roku pracował jako urolog i ordynator Szpitala Powiatowego w Dąbrowie Tarnowskiej. Przez kolejny rok był współorganizatorem Oddziału Urologicznego Szpitala Miejskiego w Gdyni oraz tamtejszej Przychodni Urologicznej w Pogotowiu Portowym. W 1947 został zatrudniony na stanowisku kierownika Oddziału Urologicznego w Klinice Chirurgicznej Akademii Lekarskiej w Gdańsku. Rok później współzałożył Polskie Towarzystwo Urologiczne. Od 1950 był członkiem Komitetu Redakcyjnego czasopisma „Urologia Polska”. W roku tym także podjął pracę w I Klinice Chirurgicznej Państwowego Szpitala Klinicznego nr 1 Akademii Medycznej w Gdańsku, a w 1953 w III Katedrze i Klinice Chirurgicznej w Państwowym Szpitalu Klinicznym nr 3 AMG. 22 października 1954 otrzymał tytuł naukowy docenta.

1 lutego 1958 został powołany na stanowisko kierownika Katedry i Kliniki Urologii Akademii Medycznej we Wrocławiu, obejmując równocześnie funkcję ordynatora Oddziału Urologicznego Wojewódzkiego Szpitala im. Babińskiego. 30 października 1958 podniesiony został do rangi profesora nadzwyczajnego. W latach 1962–1965 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Lekarskiego, a przez 2 kolejne lata był dziekanem tego Wydziału. W 1969 został profesorem zwyczajnym. W latach 1972–1975 należał do Rady Naukowej Instytutu Balneoklimatycznego w Poznaniu. W 1976 przeszedł na emeryturę.

W jego kręgu zainteresowań naukowych znajdowały się badania nad schorzeniami nowotworowymi, problemy kamicy moczowej, wady rozwojowe układu moczowo-płciowego. Uważany jest za polskiego prekursora leczenia zapalnych schorzeń gruczołu krokowego za pomocą borowiny.

Przynależność do organizacji

• Międzynarodowe Towarzystwo Urologiczne;
• Polskie Towarzystwo Urologiczne;
• Towarzystwo Chirurgów Polskich;
• Wrocławskie Towarzystwo Naukowe

Nagrody i odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski;
• Medal Komisji Edukacji Narodowej;
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”;
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955);
• Medal 30-lecia Polski Ludowej;
• Odznaka „Zasłużony Pracownik Służby Zdrowia” (1953);
• Odznaka „Zasłużony dla Dolnego Śląska”