Upadek Babilonu
Podbój Babilonu przez Achemenidów | |||
Czas |
12 października 539 p.n.e | ||
---|---|---|---|
Miejsce | |||
Terytorium | |||
Wynik |
Zwycięstwo państwa Achemenidów i upadek państwa nowobabilońskiego. | ||
Strony konfliktu | |||
| |||
Dowódcy | |||
| |||
Położenie na mapie Iraku | |||
32°32′33″N 44°25′16″E/32,542500 44,421111 |
Upadek Babilonu – przejęcie władzy nad Babilonem przez siły Achemenidów pod wodzą Cyrusa II Wielkiego, które nastąpiło 12 października 539 p.n.e. po rozbiciu armii Baltazara w bitwie pod Opis.
Zdobycie miasta na końcu kampanii doprowadziło do ostatecznego upadku państwa nowobabilońskiego
Przebieg wydarzeń[edytuj | edytuj kod]
Jesienią 539 roku p.n.e. wojska perskie pod wodzą Cyrusa najechały Babilon. Po zdobyciu miasta Akad, wojska Achemenidów zmierzały do stolicy[1].
Król Nabonid wysłał swojego syna Baltazara na drugą stronę rzeki Tygrys, aby tam odparł najeźdźców, jednak Gobriasz, satrapa Gutejów, który miał osłaniać lewą flankę wojsk Baltazara, zdradził swojego króla i przyłączył się do Achemenidów. W wyniku zdrady Cyrus wygrał bitwę pod Opis, podczas której zginął Baltazar[1].
Po upadku wojsk Babilonu, wojska Cyrusa wzięły bez walki miasto Sippar, a następnego dnia weszły do Babilonu 12 lub 13 października 539 p.n.e. nie napotykając żadnego oporu[1].
Achemenidzi powstrzymali się przed splądrowaniem miasta. Od pierwszego dnia okupacji wojska Cyrusa miały rozkaz traktowania mieszkańców z należnym szacunkiem. Obce ludy zniewolone przez Babilończyków zostały przesiedlone z powrotem do swoich ojczyzn, bożki z Sumeru i Akadu, które splądrowały wojska Nabonida w czasie wojny, zostały odesłane z powrotem do swoich świątyń. Cyrus pozwolił na powrót bożków asyryjskich, które jego armia wzięła w niewolę i odbudowę zburzonych przez nich świątyń[1].
Zajęcie miasta doprowadziło do ostatecznego upadku państwa nowobabilońskiego. Cyrus przyjął tytuł „króla Babilonu” i ogłosił się spadkobiercą starożytnych władców Babilonu[2]. Los samego Nabonida jest nieznany. Jedne źródła donoszą, że zginął w Babilonie, a wedle innych Cyrus darował mu życie i uczynił go satrapą prowincji Karmania[1].
W sztuce[edytuj | edytuj kod]
-
XV-wieczna miniatura przedstawiająca upadek Babilonu
-
Drzeworyt z 1493 roku przedstawiający upadek Babilonu
-
Martin van Heemskerck, Upadek Babilonu (1569)
-
Upadek Babilonu, John Martin 1819.
-
Gustave Doré, Wizja Izajasza o zniszczeniu Babilonu (1866)
-
Joseph Decago, Upadek Babilonu (1884)
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Roux 1992 ↓, s. 381–382.
- ↑ Roux 1992 ↓, s. 381–382; Oates 1996 ↓, s. 134–135.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Joan Oates: Babylon. London: Thames and Hudson, 1996. ISBN 978-0-500-27384-5.
- Georges Roux: Ancient Iraq. London: Penguin Books, 1992. ISBN 978-0-14-012523-8.