Walther Wenck
Walther Wenck (1943) | |
generał wojsk pancernych | |
Data i miejsce urodzenia |
18 września 1900 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
1 maja 1982 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1920–1945 |
Siły zbrojne | |
Jednostki |
9 Pułk Piechoty |
Stanowiska |
szef sztabu Grupy Armii Południowa Ukraina, |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Walther Wenck (ur. 18 września 1900 w Wittenberdze, zm. 1 maja 1982 niedaleko Ried im Innkreis) – generał wojsk pancernych Wehrmachtu, uczestnik II wojny światowej w tym agresji na Polskę i Francję oraz ataku na Związek Radziecki.
Życie[edytuj | edytuj kod]
Urodził się jako trzeci syn oficera Maximiliana Wencka. Od 1911 roku w armii pruskiej jako kadet. W lutym 1919 wstąpił do Freikorpsu Wilhelma Reinharda i wziął udział w walkach w Berlinie. W tym samym roku został przyjęty do Reichswehry, służył w 9 pułku piechoty, gdzie po raz pierwszy spotkał Heinza Guderiana, z którym późniejsze losy wojenne wielokrotnie go łączyły. Od 1932 w 3. (Pruskim) Batalionie Zmotoryzowanym (dowodzonym przez Guderiana), który był kuźnią kadr wojsk pancernych Wehrmachtu. W 1936 ukończył kurs dla oficerów sztabu generalnego, a następnie uczestniczył w pracach organizacyjnych nad tworzeniem pierwszych niemieckich dywizji pancernych. Od 1938 dowódca 2 pułku pancernego, a od 1 kwietnia 1939 szef sztabu 1 Dywizji Pancernej.
II wojna światowa[edytuj | edytuj kod]
Za udział w 1939 roku w agresji na Polskę odznaczony Krzyżem Żelaznym I i II klasy. W czasie inwazji na Francję w maju 1940 został lekko ranny w nogę. Wraz ze swoją dywizją wziął udział w ataku na ZSRR[1], za co w 1942 został odznaczony złotym Krzyżem Niemieckim. W okresie luty 1942 – sierpień 1942 oddelegowany do nauczania taktyki wojsk pancernych. W sierpniu 1942 objął stanowisko szefa sztabu LVII Korpusu Pancernego. Za zasługi w czasie walk nad Donem, został odznaczony Krzyżem Rycerskim oraz Krzyżem Komandorskim Orderu Gwiazdy Rumunii za „Męstwo Wojskowe” z mieczami[2]. Od marca 1943 szef sztabu 1 Armii Pancernej, a od marca 1944 szef sztabu Grupy Armii Południowa Ukraina[1]. Po zamachu na Hitlera 20 lipca 1944 został szefem wydziału operacyjnego OKH.
Obrona Berlina[edytuj | edytuj kod]
13 lutego 1945 na zdecydowane żądanie Guderiana, wbrew woli Hitlera, został wyznaczony na dowódcę Grupy Armii Wisła w celu przeprowadzenia operacji Sonnenwende pod Stargardem. 17 lutego wracając z Berlina na stanowisko dowodzenia operacją, po przejęciu kierownicy od zmęczonego kierowcy, zasnął i pod miejscowością Altlandsberg uległ poważnemu wypadkowi samochodowemu.
6 kwietnia został dowódcą 12 Armii, tzw. „Armii Wencka” (według Hitlera miała być ostatnią nadzieją Rzeszy w bitwie o Berlin)[1]. Szczupłe siły nowej armii, składającej się głównie z oddziałów od nowa sformowanych z rozbitków innych formacji oraz różnych oddziałów zapasowych i tyłowych, wykluczały możliwość wykonania postawionego zadania. W ostatnich dniach kwietnia i na początku maja, Wenck organizował działania mające na celu umożliwienie wydostania się jak największej liczby żołnierzy i cywili na zachodni brzeg Łaby, po prowizorycznej drewnianej kładce zbudowanej na resztkach mostu koło Tangermünde, do amerykańskiej strefy wpływów[3]. 7 maja w ratuszu w Stendal poddał się Amerykanom[2].
Po wojnie[edytuj | edytuj kod]
W 1947 zwolniony z amerykańskiego obozu jenieckiego, pracował w sektorze prywatnym. Zginął w wypadku samochodowym w Austrii. Pochowany w miejscu zamieszkania w Bad Rothenfelde.
Awanse[edytuj | edytuj kod]
- podchorąży – 27 sierpnia 1919
- podporucznik – 1 lutego 1923
- porucznik – 1 lutego 1928
- kapitan – 1 maja 1934
- major – 1 marca 1939
- podpułkownik – 1 grudnia 1940
- pułkownik – 1 czerwca 1942[1]
- generał – 1 marca 1943 (starszeństwo od 1 sierpnia 1943)[1]
- generał porucznik – 1 kwietnia 1944[1]
- generał wojsk pancernych – 6 kwietnia 1945 (starszeństwo od 1 listopada 1944)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Żerko 2014 ↓, s. 440.
- ↑ a b Walther Wenck w: Lexikon der Wehrmacht
- ↑ Kriegsende in Leipzig. w: „Der Spiegel” Spiegel Online, 24 kwietnia 2015 (video).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Antony Beevor: Berlin 1945 – Das Ende. Goldmann, ISBN 3-442-15313-1.
- Dermot Bradley: Walther Wenck – General der Panzertruppe. Biblio, Osnabrück 1982, ISBN 3-7648-1283-4.
- Günter G. Führling: Endkampf an der Oderfront – Erinnerung an Halbe. Langen/Müller, ISBN 3-7844-2566-6.
- Günther W. Gellermann: Die Armee Wenck. Hitlers letzte Hoffnung. Aufstellung, Einsatz und Ende der 12. deutschen Armee im Frühjahr 1945. Bernard U. Graefe Verlag, ISBN 3-7637-5870-4.
- Richard Lakowski, Karl Stich: Der Kessel von Halbe – Das letzte Drama. Brandenburgisches Verlagshaus/Siegler, ISBN 3-87748-633-9.
- Stanisław Żerko: Biograficzny leksykon II wojny światowej. Poznań: 2014. ISBN 978-83-63795-77-1.[1]
- ↑ Żerko 2014 ↓, s. 1.
- Generałowie Wehrmachtu
- Ludzie urodzeni w Wittenberdze
- Niemieckie ofiary wypadków drogowych
- Oficerowie Reichswehry
- Odznaczeni Krzyżem Żelaznym
- Odznaczeni Krzyżem Rycerskim
- Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona niemiecka)
- Uczestnicy walk na froncie wschodnim w II wojnie światowej
- Urodzeni w 1900
- Zmarli w 1982