Wielka Korona Tatr

Wielka Korona Tatr (WKT) – lista czternastu najwyższych szczytów w Tatrach, wyróżniających się zarazem swoją wybitnością. Obejmuje szczyty osiągające wysokość powyżej 8000 stóp angielskich i wznoszące się co najmniej 100 m nad przełęczą oddzielającą je od najwyższego szczytu w sąsiedztwie. Wysokość 8000 stóp stanowi nawiązanie do ośmiotysięczników w Himalajach i Karakorum (tu zamiast metrów są jednak stopy angielskie). Jedna stopa to 30,48 cm, do zestawienia mogą więc należeć szczyty mierzące ponad 2438,4 m. Koncepcję WKT wymyślił Piotr Mielus.

Szczyty Wielkiej Korony Tatr
Lp.	Szczyt	Nazwa słowacka	Wysokość
			m n.p.m.	stóp ang.
1	Gerlach	Gerlachovský štít	2655	8711
2	Łomnica	Lomnický štít	2633	8638
3	Lodowy Szczyt	Ľadový štít	2627	8619
4	Durny Szczyt	Pyšný štít	2621	8599
5	Wysoka	Vysoká	2558	8392
6	Kieżmarski Szczyt	Kežmarský štít	2557	8389
7	Kończysta	Končistá	2536	8320
8	Baranie Rogi	Baranie rohy	2530	8301
9	Rysy	Rysy	2501	8205
10	Krywań	Kriváň	2495	8186
11	Staroleśny Szczyt	Bradavica	2489	8166
12	Ganek	Gánok	2464	8084
13	Sławkowski Szczyt	Slavkovský štít	2452	8045
14	Pośrednia Grań	Prostredný hrot	2439	8002

Pojęcia Wielkiej Korony Tatr oraz Korony Tatr zostały zdefiniowane przez P. Mielusa w krótkim artykule opublikowanym w 1998 r. w czasopiśmie „Góry”. Zaprezentowane kryteria w doborze szczytów wzbudziły kontrowersje w części społeczności górskiej, niektórzy uważali je za zbyt sztuczne. Kwestionowano głównie przyjętą umownie na 100 m minimalną wysokość szczytu nad przełęczą. Ten parametr spowodował, że do WKT nie zaliczyły się takie szczyty, jak Zadni Gerlach, Mały Durny Szczyt, Wielki Szczyt Wideł, Mały Kieżmarski Szczyt czy Lodowa Kopa. Ostatecznie kryteria ustalone przez P. Mielusa ostały się i powszechnie przyjęły w społeczności, a WKT stała się celem dla wspinaczy i turystów.

Wszystkie szczyty WKT znajdują się na terenie Słowacji. Położonemu na granicy polsko-słowackiej Mięguszowieckiemu Szczytowi Wielkiemu zabrakło dosłownie centymetrów wysokości, by znaleźć się w zestawieniu. Zgodnie z mapą topograficzną w skali 1:10 000 rozpowszechnianą przez polski Główny Urząd Geodezji i Kartografii, wysokość Mięguszowieckiego Szczytu to 2438,1 m (7999,0 stóp). Możliwe jest jednak, że wierzchołek ten w rzeczywistości minimalnie przekracza 8000 stóp, na co wskazują pomiary lidarowe wykonane dla słowackiego urzędu geodezyjno-kartograficznego (słow. Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky). Wysokość najwyższego punktu w kopule szczytowej według tych danych wynosi 2438,57 m, czyli 8000,56 stóp. W takim przypadku Mięguszowiecki Szczyt Wielki byłby piętnastym szczytem WKT.

Pierwszym zdobywcą WKT najprawdopodobniej był Janusz Chmielowski, wchodząc na Ganek w 1897 r. jako na swój ostatni szczyt z listy. Później WKT zdobywała cała rzesza taterników, a w XXI w. modne stało się jej pokonywanie na czas – w kierunku od wschodu (Kieżmarski Szczyt) na zachód (Krywań). Latem 2016 r. przewodnik tatrzański Paweł Orawiec zdobył wszystkie czternaście szczytów w 58 godzin, a kilka dni po nim ultramaratonka i alpinistka Alicja Paszczak poprawiła ten rekord na nieco ponad 49 godzin. W sierpniu 2020 r. wszystkie szczyty WKT w czasie 37 godzin i 28 minut zdobył alpinista Kacper Tekieli, zaliczając podczas swojej akcji łączne przewyższenie 8160 m w górę (suma podejść) i 7914 m w dół (suma zejść), na przebytym dystansie 57,9 km.