Witold Kobyliński
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data śmierci | |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Prezbiterat |
12 kwietnia 1952 |
Witold Kobyliński (ur. 4 grudnia 1925 r. w Kudelczynie[1], zm. 23 września 2014 r.[2]) – polski ksiądz katolicki
Dzieciństwo i młodość[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie rolniczej o szlacheckich korzeniach. Ukończył siedmioklasową szkołę podstawową w Rozbitym Kamieniu. W 1938 r. rozpoczął naukę w Gimnazjum Księży Salezjanów im. Henryka Sienkiewicza w Sokołowie Podlaskim. Edukację przerwała wojna. Po roku przerwy kontynuował ją na tajnych kompletach. W 1946 r. zdał maturę w Liceum Ogólnokształcącym im. Henryka Sienkiewcza. Zaraz po tym wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego im. Benedykta XV w Siedlcach. 12 kwietnia 1952 r. otrzymał święcenia kapłańskie z rąk biskupa siedleckiego Ignacego Świrskiego.
Początki posługi[edytuj | edytuj kod]
Po święceniach pracował przez rok (1952-1953) jako wikariusz przy kolegiacie w Janowie Podlaskim, a potem w parafii pw. Przemienienia Pańskiego w Garwolinie (1953-1955).
W 1955 r. został rektorem filii duszpasterskiej w Gocławiu. Od 1959 r. był w siedleckiej kurii. Pełnił tam funkcje referenta ds. zakonnych, referenta ds. duszpasterskich, referenta ds. środków społecznego przekazu myśli i spraw turystyczno-wczasowych.
Proboszcz i dziekan[edytuj | edytuj kod]
W latach 1970-1972 został proboszczem w parafii pw. św. Ludwika we Włodawie, a zarazem dziekanem dekanatu włodawskiego. W latach 1972-1989 był proboszczem parafii pw. Świętej Trójcy w Radzyniu Podlaskim i zarazem dziekanem dekanatu radzyńskiego[3]. Od 1978 r. zabiegał o wybudowanie w Radzyniu drugiego kościoła. Założona została nowenna do Matki Boskiej Nieustającej Pomocy w tej intencji[4]. Pozwolenie władz na budowę kościoła po długich staraniach zostało udzielone w 1983 r. Kościół został konsekrowany w 1993 r.[5]
Papież Jan Paweł II w 1983 r. na prośbę biskupa Jana Mazura przyznał ks. Kobylińskiemu tytuł kapelana Jego Świątobliwości, czyli prałata[6].
Ksiądz rezydent[edytuj | edytuj kod]
9 grudnia 1989 r. przeszedł na emeryturę. Zamieszkał w Legionowie. Pełnił nadal posługę kapłańską. W 2010 r. przeniósł się do Domu Księży Emerytów w Siedlcach, a potem w 2012 r. w nowym domu dla emerytowanych księży w Opolu Nowym[3]. W 2014 r. została wydana książka Kazania, część 1 (2002-2006)[7] zawierająca nagrane i spisane kazania duchownego. W 2015 r., już po jego śmierci, został wydany drugi tom kazań[8], obejmujący lata 2006-2010.
Wyrazy uznania[edytuj | edytuj kod]
Był cenionym kaznodzieją. Nazwany został "pierwszą szablą wśród kaznodziei"[9]. W jego pogrzebie uczestniczyło 150 księży z 4 diecezji[10], a listy kondolencyjne wysłało 3 biskupów[11].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Małgorzata Kołodziejczyk: Ks. prałat Witold Kobyliński - biografia [w:] Witold Kobyliński: Kazania, cz. 1 (2002-2006), Radzyń Podlaski 2014, str. 3
- ↑ KRAJ - Kościół - Zmarł ks. prałat Witold Kobyliński [online], www.podlasie24.pl [dostęp 2018-04-15] (pol.).
- ↑ a b Małgorzata Kołodziejczyk: Ks. prałat Witold Kobyliński - biografia [w:] Witold Kobyliński: Kazania, cz. 1 (2002-2006), Radzyń Podlaski 2014, str. 3-5
- ↑ Tadeusz Semeniuk: Kalendarium Parafii Św. Trójcy w Radzyniu Podlaskim oraz Dekanatu Radzyńskiego, Radzyń Podlaski 2006, str. 187-188
- ↑ Sanktuarium Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Radzyniu Podlaskim [online], mbnpradzyn.pl [dostęp 2018-04-15].
- ↑ Szczepan Korulczyk. Ks. Witold Kobyliński (1925-2014). „Radzyński Rocznik Humanistyczny”. 17, s. 357, 2019. Radzyń Podlaski: Radzyńskie Stowarzyszenie Inicjatyw Lokalnych. ISSN 1643-4374.
- ↑ Witold Kobyliński: Kazania, cz. 1 (2002-2006), Radzyń Podlaski 2014
- ↑ Witold Kobyliński: Kazania, cz.2 (2006-2010), Radzyń Podlaski 2015
- ↑ Pierwsza szabla wśród kaznodziei - RadzyńINFO, „RadzyńINFO”, 24 kwietnia 2016 [dostęp 2018-04-16] (pol.).
- ↑ KRAJ - Kościół - Uroczystości pogrzebowe śp. ks. prałata Witolda Kobylińskiego [online], podlasie24.pl [dostęp 2018-04-17] (pol.).
- ↑ Pożegnaliśmy śp. ks. prał. Witolda Kobylińskiego - RadzyńINFORadzyńINFO [online], radzyninfo.pl [dostęp 2018-04-17] (pol.).