Wyważenie rogowe
Wyważenie rogowe – jeden z rodzajów aerodynamicznej kompensacji sterów polegający na tym, że część powierzchni sterowej jest wysunięta przed jej oś obrotu[1][2][3].
Pierwszymi samolotami, w których zastosowano to rozwiązanie były Blériot XI i Moisant z 1909, choć wątpliwe jest, aby w przypadku tych bardzo lekkich i powolnych konstrukcji potrzebowały one jakiejkolwiek kompensacji sterów i taki układ powierzchni sterowych mógł być przypadkowy. Umyślnie takie rozwiązanie wprowadzono w 1918 samolocie Curtiss F-5L będącym ulepszoną wersją brytyjskiego Felixstowe F5L[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Malcolm J. Abzug, E. Eugene Larrabee: Airplane Stability And Control: A History of the Technologies That Made Aviation Possible. Cambridge, UK ; New York: Cambridge University Press, 2005. ISBN 978-0-521-02128-9.
- Ralph D. Kimberlin: Flight Testing of Fixed-Wing Aircraft. Reston, VA: American Institute of Aeronautics and Astronautics, 2003. ISBN 1-56347-564-2.
- Bandu N. Pamadi: Performance, Stability, Dynamics, And Control of Airplanes. Reston, VA: American Institute of Aeronautics and Astronautics, 2004. ISBN 1-56347-583-9.