Zbiornik poeksploatacyjny
Zbiornik poeksploatacyjny – antropogeniczny zbiornik wodny zajmujący zagłębienie, które powstało w rezultacie odkrywkowego wyeksploatowania surowców mineralnych (np. węgla kamiennego, rud cynku i ołowiu, piasku, wapieni, dolomitów, siarki, itd.). Zbiorniki poeksploatacyjne (nazywane również zbiornikami powyrobiskowymi) charakteryzują się specyficzną morfometrią. Kształt misy jeziornej warunkowany jest układem dna i krawędzi dawnego pola eksploatacyjnego, które zwykle było zmodyfikowane w okresie przygotowania zagłębienia do zatopienia. Cechą zbiorników poeksploatacyjnych są duże średnie głębokości w zestawieniu z głębokością maksymalną (rezultat dużego nachylenia ścian odkrywki oraz płaskodenności formy wklęsłej).
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- zbiornik antropogeniczny
- zbiornik poregulacyjny
- zbiornik retencyjny
- zbiornik zaporowy
- zbiornik w niecce z osiadania
- zbiornik zapadliskowy
- zbiornik groblowy
- glinianka
- sadzawka
- basen
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Mariusz Rzętała: Funkcjonowanie zbiorników wodnych oraz przebieg procesów limnicznych w warunkach zróżnicowanej antropopresji na przykładzie regionu górnośląskiego. Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, 2008, s. 172. ISBN 978-83-226-1809-7. (pol.).