14 Korpus Zmechanizowany (ZSRR)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Rozformowanie | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
generał major Stiepan Ilicz Oborin |
| Działania zbrojne | |
| Front wschodni (II wojna światowa) | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość |
4 Armia |
14 Korpus Zmechanizowany (ros. 14-й механизированный корпус) – wyższy związek taktyczny wojsk zmechanizowanych Armii Czerwonej okresu II wojny światowej.
Formowanie[edytuj | edytuj kod]
Korpus sformowany w składzie Zachodniego Specjalnego Okręgu Wojskowego. Podlegał dowództwu 4 Armii. Miejscem przedwojennej lokalizacji dowództwa korpusu był Kobryń (Zachodnia Białoruś).
Skład[edytuj | edytuj kod]
- 22 Dywizja Pancerna
- 30 Dywizja pancerna
- 205 Dywizja Zmotoryzowana
- 20 pułk motocyklowy
- 509 samodzielny batalion rozpoznawczy
- 519 samodzielny batalion łączności
- 67 samodzielny zmotoryzowany batalion inżynieryjny
- 114 korpuśna eskadra lotnicza[1]
Wyposażenie[edytuj | edytuj kod]
W dniu 22 czerwca 1941 14 Korpus Zmechanizowany liczył 15 550 żołnierzy (43% stanu etatowego) oraz posiadał na stanie:
- 534 czołgi, w tym:
Poważnym mankamentem wyposażenia jednostki był brak dostatecznej liczby dział przeciwlotniczych i przeciwpancernych[3].
Dowództwo[edytuj | edytuj kod]
- Dowódca korpusu:
- generał major Stiepan Oborin,
- pułkownik Iwan Tutarinow
- zastępca do spraw politycznych − komisarz pułkowy Iwan Nosowski (20.03.1941-30.06.1941)
- szef sztabu − pułkownik Iwan Tutarinow[2]
Działania bojowe[edytuj | edytuj kod]
W chwili ataku niemieckiego Korpus wchodził w skład 4 Armii Frontu Zachodniego. O świcie 22 czerwca 1941 na skupisko czołgów, samochodów i armat 22 Dywizji Pancernej stacjonującej 2,5 kilometra od granicy w okolicy Brześcia spadł huraganowy ogień niemieckiej artylerii i karabinów maszynowych 34 Dywizji Piechoty. W wyniku ostrzału dywizja poniosła ciężkie straty w sprzęcie. W trakcie odwrotu spod Brześcia 22 Dywizja Pancerna została praktycznie rozbita przez oddziały 34 Dywizji Piechoty. Zgodnie z planem oddziały Korpusu koncentrowały się w okolicach Żabinki. W dniu 23 czerwca Korpus przeprowadził kontratak siłami pozostałości pułków pancernych 22 Dywizji Pancernej wsparte batalionem piechoty z 205 Dywizji Zmotoryzowanej. W kontrnatarciu nie brały oddziały 30 Dywizji Pancernej. Natarcie czołgów bez rozpoznania, wsparcia artyleryjskiego i wsparcia piechoty zakończyło się ciężkimi stratami. W tym samym dniu 30 Dywizja Pancerna bezowocnie kontratakowała niemiecką 18 Dywizję Pancerną w rejonie Poddubna. Po tych walkach w korpusie pozostało ok. 110 czołgów. 24 czerwca wyniszczony korpus odszedł w rejon Kobrynia i Prużan. W dniu 28 czerwca 1941 Korpus znajdował się na południe od Mińska i liczył 1 825 żołnierzy i dwa czołgi T-26. 30 czerwca 1941 resztki Korpusu wraz z Borysowską Szkołą Pancerną broniły się w okolicy Borysowa. Dowódca Korpusu generał major Stiepan Oborin w ramach represji wobec dowództwa Frontu Zachodniego został aresztowany w lipcu 1941 i rozstrzelany[4].
Rozformowanie[edytuj | edytuj kod]
Korpus rozformowano z dniem 22 lipca 1941. 20 pułk motocyklowy przekształcony został w pułk strzelecki i walczył w składzie 3 Armii Frontu Centralnego.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Nikołajuk 2012 ↓, s. 18.
- ↑ a b 14 Korpus Zmechanizowany ↓.
- ↑ Kosim 2009 ↓, s. 67.
- ↑ Fiszer 2011 ↓, s. 18.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Sławomir Kosim: Mińsk Białoruski 1941. Warszawa: Wydawnictwo Belona, 2009. ISBN 978-83-11-11444-9.
- Jan Nikołajuk. Pierwszy sowiet. Dyslokacja wojsk RKKA i NKWD na „występie białostockim” w przededniu Barbarossy. „Militaria”. 4(26), 2012. Turka: Oficyna Wydawnicza Kagero.
- 14 механизированный корпус/ 14 Korpus Zmechanizowany. [dostęp 2016-11-27].
- Michał Fiszer. Rozgromienie Frontu generał Dmitrija Pawłowa. „Technika Wojskowa. Historia”. 3, 2011. Warszawa: Magnum - X Sp. z o. o..