Przejdź do zawartości

Milan Babić

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Milan Babić
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

28 lutego 1956
Kukar

Data i miejsce śmierci

5 marca 2006
Scheveningen

Prezydent Republiki Serbskiej Krajiny
Okres

od 19 grudnia 1991
do 26 lutego 1992

Przynależność polityczna

Serbska Partia Demokratyczna

Poprzednik

nowy urząd

Następca

Mile Paspalj (tymczasowo)

Milan Babić (cyr. Милан Бабић; ur. 28 lutego 1956 w Kukarze, zm. 5 marca 2006 w Scheveningen) – przywódca Serbów chorwackich, prezydent Republiki Serbskiej Krajiny, skazany za zbrodnie przeciw ludzkości.

Były członek Ligi Komunistów Chorwackich, uzyskał zawód dentysty. W 1989 objął kierownictwo centrum zdrowia w Kninie, stolicy Krajiny. W 1990 wstąpił do Serbskiej Partii Demokratycznej działającej w Chorwacji, po śmierci Jovana Raškovicia w 1992 stanął na jej czele. W latach 1990–1994 pełnił funkcję burmistrza Knina.

W lipcu 1990 został przewodniczącym Serbskiej Rady Narodowej. Po proklamowaniu Serbskiego Okręgu Autonomicznego Krajina (z zamiarem oderwania się od Chorwacji) stanął w kwietniu 1991 na czele Rady Wykonawczej i objął resorty spraw wewnętrznych i obrony, a w maju 1991 został prezydentem i szefem rządu tego regionu autonomicznego. Funkcję prezydenta zachował także w proklamowanej w grudniu 1991 Republice Serbskiej Krajiny. W okresie pełnienia przez niego wiodących funkcji doszło w Krajinie do aktów zbrodni przeciw ludzkości. Uważany za sojusznika Slobodana Miloševicia, popadł z nim w konflikt na tle stosunku do planu pokojowego zgłoszonego przez specjalnego wysłannika Narodów Zjednoczonych Cyrusa Vance’a. W lutym 1992 Babić stracił stanowisko prezydenta.

W kolejnych latach pozostał we władzach republiki, ale na mniej eksponowanych stanowiskach (był ministrem spraw zagranicznych od kwietnia 1994) i z mniejszym wpływem na bieżące wydarzenia. Krótko przed upadkiem Republiki Serbskiej Krajiny został premierem (od lipca do sierpnia 1995). W grudniu 2002 zeznawał w procesie Slobodana Miloševicia jako świadek oskarżenia.

Wkrótce sam stanął przez Międzynarodowym Trybunałem ds. byłej Jugosławii w Hadze. Podjął współpracę z prokuraturą, dzięki czemu odstąpiono od części stawianych mu zarzutów. Ostatecznie został uznany za winnego zbrodni przeciw ludzkości – prześladowania ludności nieserbskiej w Krajinie, w tym morderstw – i skazany w czerwcu 2004 na 13 lat więzienia (co było wyższym wymiarem kary niż proponowany przez prokuraturę). Karę odbywał w Scheveningen, biorąc udział jako świadek w procesie innego wysokiego przedstawiciela Serbów chorwackich, Milana Marticia (ostatniego prezydenta Republiki Serbskiej Krajiny). W marcu 2006 popełnił samobójstwo, wieszając się w celi.