Nigel Farage
_(cropped).jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia |
3 kwietnia 1964 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
polityk |
Nigel Paul Farage (ur. 3 kwietnia 1964 w Downe) – brytyjski polityk, lider Partii Niepodległości Zjednoczonego Królestwa, Brexit Party oraz Reform UK. Poseł do Parlamentu Europejskiego V, VI, VII, VIII i IX kadencji, lider eurosceptycznych frakcji w PE.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Uzyskał wykształcenie średnie, ukończył Dulwich College. Od 1982 pracował w różnych firmach maklerskich i zajmujących się obrotami na rynkach towarów, w tym na londyńskiej giełdzie metali. Prowadził własną działalność maklerską od wczesnych lat 90. do 2002. Działał w Partii Konserwatywnej. Odszedł z niej w 1992, gdy rząd Johna Majora podpisał traktat z Maastricht.
W 1993 był wśród założycieli eurosceptycznej Partii Niepodległości Zjednoczonego Królestwa (UKIP). Pełnił w niej różne kierownicze funkcje, m.in. od 2000 rzecznika. W latach 2006–2009 po raz pierwszy był liderem UKIP.
W 1999 i 2004 uzyskiwał z ramienia tego ugrupowania mandat deputowanego do Parlamentu Europejskiego. Był członkiem grup poselskich Europa Demokracji i Różnorodności (V kadencja) oraz Niepodległość i Demokracja (VI kadencja, pełnił funkcję przewodniczącego i współprzewodniczącego). W 2009 kierowana przez niego partia uzyskała 16,8% (2,7 mln) głosów w wyborach europejskich, co dało jej taką samą reprezentację w PE jak Partia Pracy. Utrzymał mandat eurodeputowanego, w VII kadencji PE został współprzewodniczącym frakcji Europa Wolności i Demokracji oraz członkiem Komisji Rybołówstwa. 24 lutego 2010 podczas sesji Parlamentu Europejskiego zarzucił Hermanowi Van Rompuyowi brak legitymizacji pełnionego urzędu, a także ogólną niedemokratyczność struktur unijnych, używając przy tym takich określeń jak „charisma of a damp rag”, co w polskich mediach zostało przetłumaczone dosłownie jako „charyzma mokrego mopa”[1].
6 maja 2010 (w dniu głosowania w wyborach do parlamentu brytyjskiego) uczestniczył w wypadku lotniczym awionetki w Northamptonshire, doznając niegroźnych obrażeń[2]. W listopadzie 2010 został ponownie wybrany na lidera UKIP (otrzymał 60,5% głosów, pokonując Tima Congdona, Davida Campbella Bannermana i Winstona McKenziego[3]).
W wyborach europejskich w 2014, w których kierowana przez niego Partia Niepodległości Zjednoczonego Królestwa zwyciężyła, po raz kolejny odnowił mandat europosła[4]. Został wówczas współprzewodniczącym grupy pod nazwą Europa Wolności i Demokracji Bezpośredniej (od stycznia 2017 jedynym jej przewodniczącym w PE VIII kadencji). Po słabym wyniku UKIP w wyborach do Izby Gmin Nigel Farage w maju 2015 zrezygnował z przywództwa w UKIP, jednak zarząd ugrupowania odrzucił jego rezygnację.
W lipcu 2016, wkrótce po sukcesie prowadzonej przez niego kampanii referendalnej na rzecz wyjścia Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej, ponownie ogłosił swoją rezygnację z kierowania UKIP[5]. Pełnił tę funkcję do września tegoż roku, kiedy to nowym liderem ugrupowania została Diane James. Powrócił na nią (jako pełniący obowiązki) już w październiku tegoż roku, gdy Diane James po kilkunastu dniach urzędowania ogłosiła swoją rezygnację[6]. W listopadzie 2016 zastąpił go natomiast Paul Nuttall[7].
W grudniu 2018 Nigel Farage zrezygnował z członkostwa w Partii Niepodległości Zjednoczonego Królestwa[8]. W 2019 został faktycznym liderem nowo utworzonego ugrupowania Brexit Party[9]. Partia ta wygrała przeprowadzone w Wielkiej Brytanii wybory europejskie w tym samym roku, a Nigel Farage ponownie uzyskał mandat posła do PE[10].
Mandat wykonywał do czasu brexitu w styczniu 2020. Do marca 2021 był liderem Brexit Party[11], od stycznia tegoż roku działającej pod nazwą Reform UK. W czerwcu 2024 ponownie objął funkcję jej lidera[12].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ „Charyzma mokrego mopa”. Europoseł obraża Van Rompuya. Belgia protestuje. gazeta.pl, 25 lutego 2010. [dostęp 2010-09-19].
- ↑ Richard Edwards: Ukip's Nigel Farage has lucky escape after election stunt plane crash. telegraph.co.uk, 7 maja 2010. [dostęp 2010-09-19]. (ang.).
- ↑ Nigel back as UKIP Leader. ukip.org, 5 listopada 2010. [dostęp 2011-12-11]. (ang.).
- ↑ European Parliament election result – United Kingdom. europedecides.eu, 2014. [dostęp 2014-05-27]. (ang.).
- ↑ Michał Wachnicki: Przywódca UKIP Nigel Farage zrezygnował z szefowania eurosceptycznej partii. wyborcza.pl, 4 lipca 2016. [dostęp 2016-07-04].
- ↑ Nigel Farage steps back in at UKIP as Diane James quits. bbc.com, 5 października 2016. [dostęp 2016-10-06]. (ang.).
- ↑ Paul Nuttall elected as UKIP leader. bbc.com, 28 listopada 2016. [dostęp 2016-11-29]. (ang.).
- ↑ Nigel Farage: With a heavy heart, I am leaving Ukip. It is not the Brexit party our nation so badly needs. telegraph.co.uk, 4 grudnia 2018. [dostęp 2018-12-04]. (ang.).
- ↑ Nigel Farage launches Brexit Party ahead of European elections. bbc.com, 12 kwietnia 2019. [dostęp 2019-04-16]. (ang.).
- ↑ The UK’s European elections 2019. bbc.com. [dostęp 2019-05-30]. (ang.).
- ↑ Nigel Farage: Brexit-backing politician to quit as leader of Reform UK. bbc.com, 7 marca 2021. [dostęp 2021-06-12]. (ang.).
- ↑ UK right-winger Farage doused with drink at election campaign launch. reuters.com, 4 czerwca 2024. [dostęp 2024-06-04]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2016-04-13].