Pałac Królewski w Neapolu
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/65/Palac_Krolewski_Neapol.jpg/260px-Palac_Krolewski_Neapol.jpg)
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/9f/Palac_Krolewki_z_Placu_Plebiscytowego.jpg/260px-Palac_Krolewki_z_Placu_Plebiscytowego.jpg)
Pałac Królewski w Neapolu (wł. Palazzo Reale di Napoli) – jedna z czterech (obok Caserty, Capodimonte i Portici) rezydencji królewskich Dynastii Burbonów panujących w XVIII i XIX wieku w Królestwie Neapolu i Królestwie Sycylii (przekształconych potem w jedno Królestwo Obojga Sycylii).
Historia i charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Został wybudowany w miejscu wcześniejszej, rezydencji hiszpańskich wicekrólów – reprezentacyjnej budowli Neapolu, którą wybudowano z myślą o goszczeniu króla Hiszpanii – Filipa III Habsburga, który jednak nigdy nie odwiedził Neapolu. Zaprojektowanie pałacu zlecono w 1600 architektowi Domenico Fontana. Rodzina królewska jednakże większość czasu spędzała w pobliskiej Casercie, ponieważ Neapol już w tamtych czasach był miastem bardzo ruchliwym i z powodu położenia tuż nad brzegiem morza stanowił łatwy cel do oblężeń przez wrogie floty.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/e7/NapoliPalazzoRealeIngressoLaterale.jpg/240px-NapoliPalazzoRealeIngressoLaterale.jpg)
XVII-wieczny pałac, który możemy dzisiaj podziwiać jest efektem wielu przebudowań i zmian. Każdy kolejny mieszkaniec pałacu rozbudowywał go i upiększał, aż budynek stał się elegancką rezydencją królewską z wielkimi, marmurowymi salami. W połowie XVIII wieku za prace budowlane w pałacu odpowiedzialny był Luigi Vanvitelli, a następnie w 1838 po tym, jak większą część budynku strawił ogień – Gaetano Genovese. Dodatkowo w czasie II wojny światowej na pałac spadła bomba, która poważnie go uszkodziła.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/1f/Teatro_de_San_Carlos%2C_N%C3%A1poles%2C_Italia%2C_2023-03-25%2C_DD_184-186_HDR.jpg/240px-Teatro_de_San_Carlos%2C_N%C3%A1poles%2C_Italia%2C_2023-03-25%2C_DD_184-186_HDR.jpg)
Główną fasadą jest fasada zachodnia, która wychodzi na Piazza del Plebiscito (Plac Plebiscytu) – ogromny plac przeznaczony obecnie dla pieszych. Plac ten zawdzięcza swoją nazwę plebiscytowi, który odbył się w 1860, w Neapolu, a jego wynik zadecydował o przyłączeniu Królestwa Obojga Sycylii do Królestwa Sardynii i Piemontu w celu stworzenia jednego, wspólnego państwa włoskiego. Po drugiej stronie placu, dokładnie naprzeciw fasady pałacu wznosi się monumentalna kolumnada XIX-wiecznego kościoła San Francesco di Paola, zaprojektowanego na wzór rzymskiego Panteonu. Fasada ta ozdobiona jest szeregiem XIX-wiecznych posągów, przedstawiających władców Neapolu ze wszystkich dynastii rządzących od założenia królestwa w XII wieku. Są: Roger II, Fryderyk II Hohenstauf, Karol I Andegaweński, Alfons V Aragoński, Karol V Habsburg, Karol III Burbon, Joachim Murat i Wiktor Emanuel II – książę Sabaudii i pierwszy król zjednoczonych Włoch.
Obecnie[edytuj | edytuj kod]
Obecnie w pałacu znajduje się muzeum, kilka urzędów miejskich, Biblioteca Nazionale (Biblioteka Narodowa) oraz Teatr San Carlo (Teatr Świętego Karola) – największy i najstarszy we Włoszech teatr operowy (z 1737).
W 1994 od 8 do 10 lipca pałac gościł uczestników dwudziestego szczytu G7 (obecnie G8); premiera Kanady – Jeana Chretiena, prezydenta Francji – François Mitterranda, kanclerza Niemiec – Helmuta Kohla, premiera Włoch – Silvio Berlusconiego, premiera Japonii – Tomiichi Murayamę, premiera Wielkiej Brytanii – Johna Majora i prezydenta USA – Billa Clintona.
Posągi władców Neapolu z głównej fasady Pałacu Królewskiego[edytuj | edytuj kod]
-
Roger II Normański (Ruggero II di Sicilia)
-
Fryderyk II Szwabski (Federico II del Sacro Romano Impero)
-
Karol I Andegaweński (Carlo I d'Angiò)
-
Alfons V Aragoński (Alfonso I di Napoli)
-
Karol V Habsburg (Carlo V del Sacro Romano Impero)
-
Karol III Burbon (Carlo III di Spagna)
-
Joachim Murat (Gioacchino Murat)
-
Wiktor Emanuel II (Vittorio Emanuele II)