Partia Pracy (Nowa Zelandia)
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Skrót |
Lab |
| Lider | |
| Data założenia | |
| Ideologia polityczna | |
| Poglądy gospodarcze | |
| Członkostwo międzynarodowe |
|
| Barwy | |
| Obecni posłowie |
34/123
|
Partia Pracy (ang. Labour Party) – centrolewicowa i socjaldemokratyczna nowozelandzka partia polityczna.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Labour Party powstała w 1916 roku z połączenia różnorodnych grup socjalistycznych i związkowych oraz Zjednoczonej Partii Pracy (założonej w 1910) i Partii Socjaldemokratycznej (założonej w 1913); jednym z założycieli i długoletnim przywódcą był Peter Fraser; od 1930 reprezentowana w parlamencie, w 1935 po raz pierwszy przejęła władzę; we wczesnym okresie działała na rzecz ustawodawstwa socjalnego, ochrony mniejszości społecznej (zwłaszcza Maorysów), uspołecznienia banków i środków masowego przekazu. w latach 80. zaangażowała się w ustawodawstwo antynuklearne i ochronę środowiska oraz dążenie do większej niezależności od USA w polityce zagranicznej. Następnie ewoluowała w kierunku liberalizmu gospodarczego.
Skupia część klasy robotniczej, drobną i średnią burżuazję oraz część klasy średniej. Jedna z dwóch głównych partii Nowej Zelandii. Pozostawała w opozycji do Nowozelandzkiej Partii Narodowej (różnice programowe między nimi stopniowo zanikają); rządząca w latach 1935–1949, 1957–1960, 1972–1975 i 1984–1990, 1999–2008 i 2017–2023.
W latach 1999-2008 na czele rządu tworzonego przez Partię Pracy stała Helen Clark, która od 1993 zajmowała stanowisko lidera partii. Po porażce w wyborach w 2008 na czele partii stanął Phil Goff, który w 2011, po kolejnej przegranej partii w wyborach, ustąpił ze stanowiska. Nowym liderem Partii Pracy został wówczas David Shearer[1], który ustąpił ze stanowiska w 2013 roku[2]. W latach 2013-2014 liderem partii był David Cunliffe[3]. W latach 2014-2017 liderem był Andrew Little,który złożył rezygnację ze stanowiska po historycznie niskim wyniku sondaży dla tej partii. Po jego rezygnacji Jacinda Ardern została wybrana na lidera partii[4]. Poparcie Partii Pracy gwałtownie wzrosło po tym, jak Ardern została przywódczynią, i poprowadziła swoją partię do zdobycia 46 mandatów w wyborach powszechnych w 2017 roku i utworzenia rządu koalicyjnego. W 2020 roku poprowadziła Partię Pracy do miażdżącego zwycięstwa, zdobywając 65 mandatów w parlamencie, co było pierwszym przypadkiem utworzenia rządu większościowego od wprowadzenia systemu reprezentacji proporcjonalnej w 1996 roku[5]. 19 stycznia 2023 roku Ardern ogłosiła, że rezygnuje ze stanowiska przywódczyni Partii Pracy[6]. Obecnym liderem Partii jest Chris Hipkins[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Andrea Vance i inni, Shearer confirmed as Labour Party leader [online], Stuff, 13 grudnia 2011 [dostęp 2023-06-23] (ang.).
- ↑ Associated Press, New Zealand opposition leader David Shearer resigns, „The Guardian”, 22 sierpnia 2013, ISSN 0261-3077 [dostęp 2023-06-23] (ang.).
- ↑ Stuff [online], www.stuff.co.nz [dostęp 2024-06-08].
- ↑ Stuff [online], www.stuff.co.nz [dostęp 2024-06-08].
- ↑ New Zealand election: Jacinda Ardern's Labour Party scores landslide win, „BBC News”, 16 października 2020 [dostęp 2024-06-08] (ang.).
- ↑ Bombshell announcement: Ardern resigning, ministers grilled on leadership ambitions, „Newshub” [dostęp 2024-06-08] (ang.).
- ↑ Marc Daalder, Hipkins promises focus on 'bread and butter issues' [online], Newsroom, 21 stycznia 2023 [dostęp 2024-06-08] (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Nowa Zelandia. Partie polityczne, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2016-09-28].