Stanisław Markowski (pułkownik)

Stanisław Markowski

pułkownik inż.
Data i miejsce urodzenia	11 października 1928 Wielki Łęck, Powiat działdowski
Data i miejsce śmierci	14 lutego 2015 Legionowo
Przebieg służby
Lata służby	1949-1990
Siły zbrojne	Ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	Wojska łączności
Stanowiska	dowódca 1 Pułku Łączności, dowódca 2 Brygady Łączności
Odznaczenia

Stanisław Markowski (ur. 11 października 1928, zm. 14 lutego 2015 w Legionowie) – polski oficer Wojsk Łączności, inżynier, pułkownik ludowego Wojska Polskiego, dowódca 2 Brygady Łączności.

Wykształcenie

• 1949 – Liceum Elektryczne
• 1950 – Szkolna Kompania Oficerów Rezerwy w Zegrzu
• 1960 – Fakultet Łączności Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie
• kurs operacyjny w Akademii Sztabu Generalnego WP

Przebieg służby

• 1949–1950 – służba i nauka w 20 szkolnej kompanii oficerów rezerwy łączności w Zegrzu
• 1950–1951 – dowódca 1 plutonu 1 kompanii podchorążych Oficerskiej Szkoły Łączności Radiowej w Zegrzu
• 1952–1955 – dowódca plutonu szkoły podoficerskiej 41 pułku artylerii haubic 16 Dywizji Pancernej w Gdańsku
• 1955–1960 – słuchacz Fakultetu Łączności Wojskowej Akademii Technicznej
• 1960-1966 – pomocnik i starszy pomocnik szefa Wydziału Przewodowo-Radioliniowego w Szefostwie Wojsk Łączności MON
• 1966–1967 – dowódca batalionu w 15 pułku radioliniowo-kablowym w Sieradzu
• 1967–1971 – szef Wydziału Przewodowo-Radioliniowego Szefostwa Wojsk Łączności MON
• 1971–1976 – dowódca 1 Pułku Łączności w Wałczu
• 1976–1978 – dowódca 2 Brygady Łączności w Wałczu
• 1978–1979 – w dyspozycji dowódcy Pomorskiego Okręgu Wojskowego
• 1979–1981 – główny specjalista Szefostwa Wojsk Łączności MON
• 1981–1990 – szef Zespołu Rodzajów Wojsk w Inspekcji Sił Zbrojnych
• 15 stycznia 1990 zakończył zawodową służbę wojskową i przeszedł na emeryturę

Twórca Muzeum Wojsk Łączności, współorganizator i wieloletni prezes Światowego Związku Polskich Żołnierzy Łączności, autor kilku opracowań z historii wojsk łączności.

Według materiałów zgromadzonych w archiwum Instytutu Pamięci Narodowej był w latach 1950–1955 tajnym współpracownikiem (rezydentem) stalinowskiej Informacji Wojskowej o pseudonimie „Szostakiewicz”.

Awanse

• 1950 – chorąży
• 1951 – podporucznik
• 1953 – porucznik
• 1956 – kapitan
• 1962 – major
• 1967 – podpułkownik
• 1974 – pułkownik

Odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasług
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Złoty Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
• Srebrny Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
• Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
• inne odznaczenia i wyróżnienia

Źródła

• Biogramy dowódców 1 pułku i 2 brygady łączności [1]
• Księga Sieradzkich Żołnierzy Łączności, Wyd. Światowy Związek Polskich Żołnierzy Łączności, Oddział w Sieradzu oraz Stowarzyszenie Przyjaciół 15. Sieradzkiej Brygady Wsparcia Dowodzenia, str. 84