Stanisław Widlica Domaszewski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Widlica Domaszewski
Herb
Zadora
Data urodzenia

ok. 1600

Data śmierci

1667

Żona

Joanna Domaszewska

Dzieci

Kazimierz, Piotr, Erazm, Feliks

Stanisław Widlica Domaszewski herbu Nieczuja (ur. ok. 1600, zm. 1667) – podsędek ziemski łukowski (1648), starosta łukowski, kasztelan sanocki (1661), kasztelan lubelski (od 1663 do 1667), dowódca chorągwi pancernej (m.in. w 1658), jeden z organizatorów i uczestników[1] konfederacji tyszowieckiej.

Ożenił się z Joanną Domaszewską, z którą wychowywał synów; Feliksa, Piotra, Erazma. Synem jego był również kasztelan sanocki Kazimierz Widlica Domaszewski.

Brał udział w walkach 1626–1629 i 1655–1660 ze Szwedami; 1649–1651 z Kozakami.

W 1649 roku jako porucznik był uczestnikiem popisu pospolitego ruszenia szlachty województwa lubelskiego w chorągwi starosty łukowskiego Jana Bartosza Kazanowskiego z wyprawy ziemi łukowskiej[2]. 26 listopada 1655 roku, gdy wojska kozacko–moskiewskie wycofały się z Lublina, jako jeden z organizatorów konfederacji tyszowieckiej, w imieniu Stanisława Potockiego, hetmana wielkiego koronnego likwidował władze ustanowione przez Iwana Wyhowskiego, i przywrócił dawny zarząd miejski.

W 1648 roku był elektorem Jana II Kazimierza Wazy z województwa lubelskiego[3].

Poseł województwa lubelskiego na sejm koronacyjny w 1649 roku, sejm 1650, sejm nadzwyczajny 1652, 1653, sejm zwyczajny 1654, 1655, 1658, 1659, 1661, 1662 roku[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Adam Kersten, Z badań nad konfederacją tyszowiecką, „Rocznik Lubelski”, t. I, Lublin 1958, s. 115.
  2. Józef Kus, Popis pospolitego ruszenia szlachty województwa lubelskiego z 1649 roku, w: Region Lubelski 1994–1996, 6 (8), s. 138.
  3. Svffragia Woiewodztw, y Ziem Koronnych, y Wielk. Xięstwa Litewskiego. Zgodnie na Naiaśnieyszego Iana Kazimierza Obranego Krola Polskiego [...]. Dane, między Warszawą, a Wolą, Dnia 17. Listopada, Roku 1648, [b.n.s].
  4. Grzegorz Gębka, Reprezentacja sejmowa województwa lubelskiego za panowania Jana Kazimierza, w: Res Historica, z. 17, Lublin 2004, s. 48.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]