Przejdź do zawartości

Stella Niemierko

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stella Niemierko
Data i miejsce urodzenia

8 maja 1906
Łódź

Data i miejsce śmierci

20 maja 2006
Warszawa

Miejsce spoczynku

Cmentarz Wojskowy na Powązkach

Zawód, zajęcie

biochemik

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Grób Włodzimierza i Stelli Niemierków na cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Stella Niemierko (ur. 8 maja 1906 w Łodzi, zm. 20 maja 2006 w Warszawie) – polska biochemiczka.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się w rodzinie lekarzy w Łodzi jako druga córka Józefa Saksa (zm. 1909) i Wiktorii Wiesel (zm. 1944). Mając lat siedemnaście Stella Saks ukończyła w Warszawie Gimnazjum Związku Zawodowego Nauczycieli Polskich Szkół Średnich. Po otrzymaniu matury jesienią 1923 roku podjęła studia na Uniwersytecie Warszawskim w Sekcji Przyrodniczej Wydziału Filozofii.

W roku 1926 została przyjęta do Instytutu Biologii Doświadczalnej im. Marcelego Nenckiego, w którym pod kierunkiem profesora Kazimierza Białaszewicza wykonała pracę doktorską pod tytułem: „O przemianie mineralnej podczas głodu u psa” (1932).

Od 1931 była żoną Włodzimierza Niemierko, biochemika i fizjologa[1]. W latach 1931–1939 była pracownikiem naukowym w Zakładzie Fizjologii Pracy AWF w Warszawie.

Podczas okupacji niemieckiej z mężem przebywała w Warszawie. Po upadku powstania warszawskiego zamieszkali w Milanówku i Grodzisku Mazowieckim[1].

Po II wojnie światowej pracownik naukowy w Zakładzie Biochemii Instytutu Biologii Doświadczalnej imienia Marcelego Nenckiego w Warszawie (profesor od 1963), kierownik Pracowni Biochemii Układu Nerwowego tamże (1961–1976).

Prowadziła badania nad fizjologią i biochemią pracy fizycznej, metabolizmem owadów oraz transportem aksoplazmatycznym w nerwach obwodowych. Była pionierem polskich badań nad mózgiem.

20 sierpnia 1980 roku podpisała apel 64 uczonych, pisarzy i publicystów do władz komunistycznych o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami[2].

Zmarła w Warszawie, spoczęła obok męża na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera C39-4-6)[3].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Źródło:[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Stella Niemierko (1906–2006). Portal Weterynaryjny [online], wet.uwm.edu.pl [dostęp 2024-06-14].
  2. Apel (dokument KSS KOR, Archiwum Opozycji IV/04.05.43 [b.n.s.]).
  3. Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze.
  4. Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, s. 907–908.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]