Ławka strzelecka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Żołnierz stojący na ławce strzeleckiej na schemacie okopu z 1914 r.

Ławka strzelecka – umocniony (drewnem, murem, faszyną itp.) stopień w okopie bądź wale fortu, umożliwiający strzelanie z broni ręcznej ponad przedpiersiem lub przez strzelnice w przedpiersiu[1].


Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Janusz Bogdanowski: Architektura obronna w krajobrazie Polski. Od Biskupina do Westerplatte. Warszawa: PWN, 2002, s. 532. ISBN 83-01-12223-4.