Ławrientij Switielski

Ławrientij Switielski
Лаврентий Константинович Свительский
	generał brygady
Data i miejsce urodzenia	14 sierpnia 1902 ; Syczówka, gubernia wołyńska
Data i miejsce śmierci	21 lutego 1979 ; Kijów
	Przebieg służby
Lata służby	1923–1954
Siły zbrojne	Armia Czerwona; partyzantka radziecka; ludowe Wojsko Polskie; Armia Radziecka
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
	Odznaczenia
	;

Ławrientij Konstantinowicz Switielski, ros. Лаврентий Константинович Свительский (ur. 1 sierpnia^?/14 sierpnia 1902 w Syczówce w guberni żytomierskiej, zm. 21 lutego 1979 w Kijowie) – radziecki i polski wojskowy, generał major Armii Czerwonej i Armii Radzieckiej, generał brygady ludowego Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem rolnika Konstantina i Marii z Krukowskich. Do 1917 skończył dwie klasy szkoły ziemskiej w Bukach k. Żytomierza. Członek komitetu rejonowego i sądu rejonowego w Czepowiczach k. Żytomierza od 1922. W 1923 wcielony do Armii Czerwonej. We wrześniu 1926 skończył Szkołę Dowódców Piechoty w Moskwie. Dowódca plutonu w 45 Pułku Piechoty, od maja 1930 dowódca kompanii. 1929-1931 na kursie wieczorowym w Instytucie Technicznym w Mikołajowie. W latach 1935-1938 studiował w Akademii Wojskowej im. Frunzego w Moskwie, którą ukończył w stopniu kapitana. Szef wydziału I operacyjnego w sztabie 72 Dywizji Piechoty, a od grudnia 1939 szef oddziału I operacyjnego w sztabie 12 Armii w stopniu majora, potem podpułkownika. Od lutego 1941 zastępca szefa sztabu 199 Dywizji Piechoty. Walczył na Froncie Południowo-Zachodnim od czerwca 1941. W lipcu 1941 został szefem sztabu 284 Dywizji Piechoty, a po jej rozbiciu przez Niemców - Zgrupowania Partyzanckiego im. Szczorsa. Na terenie wschodniej Ukrainy, m.in. w rejonie Korosteń i Czarnobyl, prowadził akcje zwiadowcze i dywersyjne i walczył z siłami policyjnymi i małymi garnizonami Niemców i Ukraińców na służbie Niemiec. Latem 1943 działał w rejonie Kijów-Żytomierz. Wiosną 1944 był w dyspozycji szefa sztabu Partyzanckiego Ruchu Ukrainy, potem krótko Głównego Zarządu Kadr Armii Czerwonej. 10 VI 1944 jako podpułkownik skierowany do służby w Armii Polskiej w ZSRR, 15 VI 1944 został zastępcą szefa Oddziału Operacyjnego Sztabu 1 Armii WP. Od połowy lipca 1944 uczestniczył w operacjach tej armii pod Dęblinem, Puławami, Warką, nad Pilicą, w walkach o Pragę, później o Warszawę (od 18 VIII 1944 jako pułkownik). W styczniu 1945 uczestniczył w planowaniu, potem w operacjach 1 Armii WP na Wale Pomorskim, pod Kołobrzegiem, nad Odrą i w walkach o Berlin. 18 III-7 VI 1945 szef wydziału operacyjnego sztabu tej armii. W kwietniu 1945 lekko ranny w głowę. Po wojnie szef I Oddziału sztabu Dowództwa Okręgu Wojskowego nr IV w Katowicach, od grudnia 1945 szef sztabu Dowództwa Okręgu Wojskowego nr VI w Łodzi, od 15 XI 1946 szef sztabu Dowództwa Okręgu Wojskowego nr II w Bydgoszczy (późniejszego Pomorskiego Okręgu Wojskowego), od jesieni 1948 dowódca Okręgu Wojskowego nr VII w Lublinie. Od maja 1949 dowódca 1. Korpusu Pancernego w Gdańsku (od grudnia 1949: 1 Korpusu Zmechanizowanego). 11 V 1949 Prezydium Rady Ministrów ZSRR mianowało go generałem-majorem; 5 dni potem zweryfikowany jako generał brygady WP. 13 X 1952 - 24 VII 1954 komendant Wyższej Szkoły Piechoty w Rembertowie. W sierpniu 1954 wrócił do ZSRR. Był w dyspozycji naczelnika Głównego Zarządu Kadr Armii Radzieckiej w Moskwie, niedługo potem przeniesiony do rezerwy. Mieszkał w Mińsku, później w Kijowie, gdzie zmarł.

Podczas służby w WP figurował pod spolszczonymi wariantami imienia: Wawrzyniec, Ławrenty, Laurentij, Ławrencjusz, Laurencjusz.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1954)
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1945)
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (1945)
Order Krzyża Grunwaldu III klasy (1945)
Złoty Krzyż Zasługi (1946)
Medal za Warszawę 1939–1945
Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk
Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1951)
Order Lenina
Order Czerwonego Sztandaru
Order Bohdana Chmielnickiego II stopnia
Medal „Partyzantowi Wojny Ojczyźnianej” (1944)
Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”

I inne.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III:M-S, Toruń 2010, s. 558-560.