Łupież rumieniowy
| erythrasma | |
| |
| Klasyfikacje | |
| ICD-10 | |
|---|---|
Łupież rumieniowy (łac. erythrasma) – choroba bakteryjna skóry wywoływana przez maczugowce Corynebacterium minutissimum, objawiająca się złuszczającymi ogniskami rumieniowymi głównie w okolicy pachwin.
Patogeneza[edytuj | edytuj kod]
Chorobę wywołuje infekcja maczugowcem Corynebacterium minutissimum, należącym do flory fizjologicznej zdrowych ludzi.
Objawy i przebieg[edytuj | edytuj kod]
Wykwit pierwotny przedstawia się jako rumieniowa plama różowej, żółtawej bądź ciemnobrunatnej barwy, z otrębiastym złuszczaniem na powierzchni. Zmiany lokalizują się przede wszystkim na udach i w okolicy pachwin, u mężczyzn w miejscu przylegania moszny do wewnętrznej powierzchni uda, u kobiet w miejscu kontaktu warg sromowych większych z udami[1], rzadziej w dołach pachowych, szparze międzypośladkowej[1], pępku[1], fałdach podsutkowych[1], zmiany są również spotykane w przestrzeniach międzypalcowych stóp. Przebieg jest przewlekły, wielomiesięczny bądź wieloletni.
Diagnostyka i różnicowanie[edytuj | edytuj kod]
Rozpoznanie ustala się na podstawie charakterystycznego obrazu klinicznego i przewlekłego przebiegu.
W diagnostyce łupieżu rumieniowego stosuje się lampę Wooda – charakterystyczna jest pomarańczowoczerwona fluorescencja, spowodowana produkcją porfiryn przez maczugowce. Rozstrzygające jest badanie mikroskopowe preparatów z zeskrobin barwionych metodą Giemsy lub Grama.
W rozpoznaniu różnicowym bierze się pod uwagę:
- grzybicę pachwin (tinea inguinalis);
- wyprzenia drożdżakowe (intertrigo);
- łupież pstry[1];
- łuszczycę odwróconą[1].
Leczenie[edytuj | edytuj kod]
Zazwyczaj wystarcza leczenie miejscowe: lekiem z wyboru jest maść erytromycynowa (5%). Można stosować preparaty imidazolowe (ketokonazol, mikonazol, ekonazol[1]) i mydła przeciwbakteryjne. W przypadku zmian rozsianych, rozległych[1] bądź nawracających[1] erytromycynę podaje się ogólnie (1,0-1,5 g/d przez 10 dni) lub stosuje się doustnie linkozamid[1]. Niektóre ośrodki stosują azytromycynę lub klarytromycynę. Zastosowanie znajdują też preparaty miejscowe z klindamycyną[1] lub kwasem fusydowym[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Stefania Jabłońska, Sławomir Majewski Choroby skóry i choroby przenoszone drogą płciową PZWL 2005, ISBN 83-200-3367-5.
- Holdiness M. R.: Erythrasma and Common Bacterial Skin Infections. American Family Physician 1;66(1):119-24 (2002).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Erythrasma na stronie DermNetNZ (ang.)
- Artykuł z eMedicine (ang.)
