11 Eskadra Lotnictwa Łącznikowego
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
por. pil. Tadeusz Kołodziej |
| Ostatni |
mjr pil. Roman Trzak |
| Organizacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
11 Eskadra Lotnictwa Łącznikowego (11 elł) – pododdział Wojsk Lotniczych.
Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]
W grudniu 1951 roku postanowiono na bazie lotniczego klucza łącznikowego IV Okręgu Wojskowego we Wrocławiu, utworzonego w 1949 roku, sformować jednostkę o większych możliwościach, o etacie nr 6/153. Etat przewidywał 111 żołnierzy i 8 pracowników kontraktowych[1]. W następstwie tego, rozkazem Dowódcy Wojsk Lotniczych z 30 sierpnia 1952 roku powołano 11 Samodzielną Eskadrę Lotnictwa Łącznikowego, bazująca na lotnisku Wrocław-Strachowice[2]. Pierwotnym wyposażeniem było 10 samolotów CSS-13[2].
W połowie 1954 roku nazwę zmieniono na 11 Eskadrę Lotnictwa Łącznikowego[3]. W tym roku rozbiciu uległy pierwsze dwa samoloty CSS-13 (bez ofiar)[3].
W 1956 roku eskadra została podporządkowana dowódcy 3 Korpusu Lotnictwa Mieszanego w zakresie sprawowania nadzoru nad szkoleniem lotniczym[4]. W maju 1957 roku na wyposażenie zaczęły wchodzić nowocześniejsze samoloty Jak-12, a w 1960 – pierwsze śmigłowce SM-1, uzupełnione w 1963 przez SM-2[5]. 3 sierpnia 1963 doszło do pierwszej katastrofy w jednostce – śmigłowca SM-1 na skutek urwania belki ogonowej (zginęło 2 lotników), a 1 września 1967 doszło do kolejnej (SM-2)[6].
W 1963 roku eskadra po inspekcji zajęła pierwsze miejsce pośród eskadr łącznikowych[7]. W październiku 1967 piloci eskadry zdobyli 1 i 2 miejsce I Krajowych Zawodach Śmigłowcowych w Świdniku[7]. W 1968 roku eskadra uczestniczyła w interwencji Układu Warszawskiego w Czechosłowacji, stacjonując w Hradec-Kralove[7].
W 1969 roku eskadra została włączona w skład 56 Pułku Śmigłowców[8]
W 1991 roku eskadra została rozformowana[9].
Dowódcy eskadry[edytuj | edytuj kod]
- por. pil. Tadeusz Kołodziej (IX-XI 1952)[2]
- kpt. pil. Henryk Sarnowski (XI 1952 - IV 1954)[10]
- kpt. pil. Artur Jasek (IV 1954 - 1978)
- mjr. pil. Antoni Zaremba (p.o 1978 - 1979)
- ppłk pil. Eugeniusz Szul (1979 - 1982)
- mjr pil. Mirosław Golcz (1982 - 1991)
- mjr pil. Roman Trzak (1991 - 1992)
Sprzęt[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zarządzenie ministra obrony narodowej 0096/Org. z 11 grudnia 1951 roku
- ↑ a b c Paściak i Sankowski 2015a ↓, s. 4.
- ↑ a b Paściak i Sankowski 2015a ↓, s. 5.
- ↑ Rozkaz ministra obrony narodowej nr 045/Org. z 16 października 1956 roku
- ↑ a b c d e Paściak i Sankowski 2015a ↓, s. 6-7.
- ↑ Paściak i Sankowski 2015a ↓, s. 7-8.
- ↑ a b c Paściak i Sankowski 2015a ↓, s. 8.
- ↑ Zarządzenie szefa Sztabu Generalnego nr 063/ Org. z 5 września 1969
- ↑ Zarządzenie szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego z 2 grudnia 1991 roku
- ↑ Paściak i Sankowski 2015a ↓, s. 4-5.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Józef Zieliński [red.]: Polskie lotnictwo wojskowe 1945-2010: rozwój, organizacja, katastrofy lotnicze. Warszawa: Bellona SA; Wojskowe Stowarzyszenie Społeczno-Kulturalne "SWAT", 2011, s. 178. ISBN 978-83-1112-14-09.
- Andrzej Paściak, Wojciech Sankowski. 11. Eskadra Lotnictwa Łącznikowego. Część 1. „Lotnictwo z szachownicą”. Nr 54 (1/2015), s. 36-39, 2015.
