Adam Dubrawski
 major
| |
| Data i miejsce urodzenia |
1 maja 1926 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
do 1950 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca oddziału partyzantki antykomunistycznej |
| Główne wojny i bitwy |
II wojna światowa, |
| Odznaczenia | |
| |
Adam Dubrawski vel Józef Mickiewicz pseud. Iskra (ur. 1 maja 1926[a] w Adamowie (gmina Ejszyszki), zm. 1 marca 2023[2] w Białymstoku) – żołnierz Armii Krajowej i Ruchu Oporu Armii Krajowej, major, dowódca oddziału ROAK.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Adam Dubrawski był synem Ludwika i Antoniny z domu Adamowicz. Przed II wojną światową ukończył 4 klasy szkoły powszechnej. Był z zawodu krawcem[3].
W okresie okupacji niemieckiej był pod ps. Lis uczestnikiem konspiracji w powiecie lidzkim[4] i partyzantem V batalionu 77 pułku piechoty AK w Okręgu Nowogródek AK, uczestniczył w operacji „Ostra Brama”. Po zajęciu Kresów przez Armię Czerwoną został rozbrojony wraz z innymi żołnierzami AK, jednak kontynuował działalność niepodległościową, w oddziale „Brzozy”[4] lub dowodząc patrolem samoobrony. W marcu 1946 roku, pod zmienionym nazwiskiem Józef Mickiewicz, przyjechał wraz z transportem repatriantów na teren powiatu Gostynin. W czerwcu 1946 roku na tym terenie, w okolicach Gąbina, po nawiązaniu kontaktu z przybyłymi wcześniej z Nowogródczyzny kolegami, Bronisławem Kamińskim „Pszczołą” i Dominikiem Durysem „Rysiem”, Dubrawski stworzył oddział partyzancki pod sztandarem ROAK. Oddział liczył 16 żołnierzy (prócz repatriantów przyłączyło się kilku lokalnych mieszkańców).
W grudniu 1946 roku został zatrzymany, ale zwolniony z braku dowodów winy (zapewne nie został rozpoznany). Po amnestii ogłoszonej w lutym 1947 roku nie ujawnił się. Został aresztowany 28 sierpnia[4] albo 6 września[3] 1950 roku w Szczecinie. Został oskarżony o to, że: od czerwca 1946 r. do stycznia 1947 r. na terenie powiatu Gostynin należał do nielegalnego związku ROAK usiłującego przemocą zmienić demokratyczny ustrój Państwa Polskiego będąc dowódcą placówki, (...) uzbrojony w broń automatyczną dokonał ośmiokrotnie zamachu na posterunki MO, funkcjonariuszy UB i członków PPR. 30 grudnia 1950 roku został skazany na karę śmierci, którą zamieniono na 15 lat więzienia. Został objęty amnestią z 27 kwietnia 1956 roku i zwolniony warunkowo z więzienia 26 lipca 1957 roku[4].
W 2009 roku został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[5].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Dane osoby z katalogu osób „rozpracowywanych” [online], Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej, Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, katalog.bip.ipn.gov.pl [dostęp 2018-01-25].
- ↑ Adrian Kuźmiuk, Ostatnie pożegnanie mjr. Adama Dubrawskiego, kombatanta Armii Krajowej (zdjęcia) [online], Kurier Poranny (poranny.pl), 3 marca 2023 [dostęp 2023-03-05].
- ↑ a b Kwestionariusz osoby represjonowanej:Dubrawski Adam. [dostęp 2014-07-16].
- ↑ a b c d Profil Adama Dubrawskiego w aktach IPN. [dostęp 2014-07-16].
- ↑ M.P. z 2009 r. nr 30, poz. 444
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dawid Golik i in.: Żołnierze wyklęci – Antykomunistyczne podziemie zbrojne po 1944 roku. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Wolumen”, 2013, s. 665. ISBN 978-83-7233-077-2.