Adam Morecki

Adam Morecki
Data i miejsce urodzenia	5 września 1929 ; Kraków
Data i miejsce śmierci	20 maja 2001 ; Warszawa
Miejsce spoczynku	cmentarz Bródnowski (kw. 52F-III-6)
Zawód, zajęcie	inżynier automatyki i robotyki
	Odznaczenia

Adam Morecki (ur. 5 września 1929 w Krakowie, zm. 20 maja 2001) – polski inżynier automatyki i robotyki, profesor zwyczajny na Wydziale Mechanicznym Energetyki i Lotnictwa Politechniki Warszawskiej. Współtwórca polskiej szkoły teorii maszyn i mechanizmów, twórca polskiej szkoły biomechaniki technicznej i robotyki.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Studiował na Wydziale Elektromechnicznym Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, od 1949 równolegle był asystentem w Katedrze Mechaniki i Wytrzymałości. W 1951 ukończył studia i uzyskał stopień magistra, rok później wyjechał do Moskwy, gdzie kontynuował naukę w Instytucie Górniczym. W 1955 po uzyskaniu tytułu kandydata nauk technicznych powrócił do kraju, zamieszkał w Warszawie, gdzie wspólnie z Janem Oderfeldem stworzyli Katedrę Teorii Maszyn i Mechanizmów na Politechnice Warszawskiej. Równocześnie rozpoczął trwającą dziesięć lat pracę w Instytucie Podstawowych Problemów Techniki Polskiej Akademii Nauk. Pracując na Politechnice Warszawskiej początkowo był adiunktem, a od 1958 docentem. W 1961 objął stanowisko kierownika Zakładu Miernictwa Wielkości Dynamicznych, który istniał przy Katedrze Teorii Maszyn i Mechanizmów i pełnił tę funkcję dziewięć lat. Pomiędzy 1961 a 1964 był prodziekanem Wydziału Mechanicznego Energetyki i Lotnictwa, a następnie objął funkcję kierownika interdyscyplinarnego zespołu naukowo-badawczym Robotyki i Biomechaniki Technicznej działającego przy Instytucie Techniki Lotniczej i Mechaniki Stosowanej i zajmował do stanowisko do swojej śmierci. W 1962 był współtwórcą interdyscyplinarnego zespołu badawczego prowadzącego badania w zakresie biomechaniki inżynierskiej i rehabilitacyjnej oraz robotyki, który wynalazł sztuczny mięsień szkieletowy. W toku prac stworzono stymulator do pobudzania sparaliżowanych kończyn stosowany również w przypadku konstruowania protez i aparatów ortopedycznych. W 1968 powołano go na stanowisko kierownika Zakładu Teorii Maszyn i Mechanizmów, pełnił je do 1974. W tym czasie przewodniczył Radzie Naukowej Głównego Urzędu Miar, kierował zespołami projektującymi i wykonującymi wzorce jednostek miar siły tzw. etalony. Od 1986 przez jedenaście lat dodatkowo na część etatu pracował jako profesor w Instytucie Mechaniki i Wibroakustyki Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie.

Członkostwo[edytuj | edytuj kod]

Członek Międzynarodowego Centrum Nauk Mechanicznych w Udine;
Sekretarz generalny (1984 -1987) i prezydent (1992-1995) Międzynarodowej Federacji Teorii Maszyn i Mechanizmów;
Założycielem (1987) i pierwszy przewodniczący Polskiego Towarzystwa Biomechaniki;
Przewodniczącym Polskiego Komitetu Teorii Maszyn i Mechanizmów przy Komitecie Budowy Maszyn Polskiej Akademii Nauk;
Przewodniczący Komitetowi Robotyki POLSPAR;
Członek Centralnej Komisji ds. Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych;
Doktor honoris causa Akademii Górniczo-Hutniczej;
Członek zwyczajny Akademii Inżynierskiej w Polsce;
Członek Towarzystwa Naukowego Warszawskiego.

Praca naukowa[edytuj | edytuj kod]

Adam Morecki kierował zespołem, który od 1962 prowadził uwieńczone sukcesem prace nad stworzeniem sztucznego mięśnia szkieletowego oraz rozwinął teorię sterowania biomanipulatorem. Opracowano stymulatory wszczepiane do pobudzania sparaliżowanych kończyn, a także prowadzono prace nad konstrukcją protez i aparatów ortopedycznych posiadających napęd pneumatyczny i elektryczny. Adam Morecki prowadził prace projektowe nad stworzeniem stanowiska do obsługi paraplegików, które zostało zabudowane na wózku inwalidzkim. Kierował pracami związanymi z modelowaniem ruchu ciała człowieka dzięki zastosowaniu metod analitycznych i numerycznych stosowanych w mechanice maszyn. Ostatnie prace dotyczyły opracowaniu manipulatorów bionicznych i maszyn kroczących.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski;
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski;
Brązowy Krzyż Zasługi;
Medal Komisji Edukacji Narodowej;
Laureat prestiżowej Engelberger Award w dziedzinie robotyki.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]