Adolf Atlas

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Adolf Atlas
porucznik piechoty porucznik piechoty
Data i miejsce urodzenia

15 marca 1890
Rzeszów

Data i miejsce śmierci

20 września 1963
Stany Zjednoczone

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

3 Batalion Strzelców Sanockich
2 Pułk Strzelców Podhalańskich

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941)
Odznaka pamiątkowa „Orlęta”

Adolf Atlas (ur. 15 marca 1890 w Rzeszowie, zm. 20 września 1963 w Stanach Zjednoczonych) – polski Żyd, doktor praw, adwokat, porucznik piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Kamienica przy ulicy Tadeusza Kościuszki 3 w Sanoku

Urodził się 15 marca[1] lub 15 sierpnia[2] 1890. Uczył się w C. K. Gimnazjum Męskim w Sanoku. Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości jako ochotnik wstąpił 3 Batalionu Strzelców Sanockich, w szeregach którego uczestniczył w wojnie polsko-ukraińskiej. Został przyjęty do Wojska Polskiego i awansowany do stopnia porucznika rezerwy piechoty ze starszeństwem z 1 czerwca 1919[3]. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Został ranny pod Narajówką w maju 1920, przebywał w niewoli. Odzyskał wolność wskutek dokonanej wymiany jeńców. W wyniku uszczerbku na zdrowiu był inwalidą. W 1923 był przydzielony do 2 Pułku Strzelców Podhalańskich w Sanoku, jako oficer rezerwowy – niezdolny do służby wojskowej[4].

Ukończył studia prawnicze uzyskując tytuł naukowy doktora praw. Był adwokatem w Sanoku[5] do 1939[6]. Sprawował funkcję wiceprezesa Związku Żydów Uczestników Walk o Niepodległość Polski w Sanoku. Jako publicysta „Codziennej Gazety Handlowej” 24 maja 1933 otrzymał ex aequo drugą nagrodę przyznaną przez Stowarzyszenie Dziennikarzy i Publicystów Gospodarczych w konkursie zorganizowanym przez PKO na temat „Znaczenie i warunki kapitalizacji w Polsce w dobie obecnej” (drugim nagrodzonym był dr Roman Battaglia)[7][8]. W połowie 1939 został wybrany radnym Rady Miasta Sanoka w jej ostatniej w historii II Rzeczypospolitej kadencji[9][10]. Do 1939 zamieszkiwał przy w kamienicy przy ulicy Tadeusza Kościuszki 3 (do początku lat 30. pod numerem 60[11]; mieścił się w niej także sklep Michała Słuszkiewicza)[12][13].

Po II wojnie światowej przebywał na emigracji w Stanach Zjednoczonych w Nowym Jorku[14]. Zmarł w tym kraju jako Adolph Atlas 20 września 1963 i został pochowany na cmentarzu Riverside w Saddle Brook w hrabstwie Bergen w stanie New Jersey[15].

W Sanoku żyli także Salomon Atlas (lekarz dentysta), Henryk Atlas (ur. 1878[16], zm. 18 października 1926 w Sanoku[17], doktor praw, adwokat działający także w kamienicy M. Słuszkiewicza, podporucznik rez. WP[16])[18][19].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Adolf Atlas. sztetl.org.pl. [dostęp 2015-10-09].
  2. ↑ Oficerowie. Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. [dostęp 2016-04-22].
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 498.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 380.
  5. ↑ Kalendarz sądowy na rok 1929. Warszawa: 1928, s. 219.
  6. ↑ Jerzy Kirkiczenko, Marian Kraczkiewicz: Kalendarz i informator sądowy na 1939 rok. Warszawa: 1939, s. 277.
  7. ↑ Życie gospodarcze. Wynik konkursu P.K.O. na temat kapitalizacji. „Głos Narodu”. Nr 142, s. 6, 28 maja 1933. 
  8. ↑ Przegląd gospodarczy. Rozstrzygnięcie konkursu PKO. „Nowy Dziennik”. Nr 146, s. 5, 29 maja 1933. 
  9. ↑ Marek Drwięga. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Samorząd miejski Sanoka w latach 1918–1939. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 46, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  10. ↑ List of the Jewish Members of the Town Council of Sanok Over the 70 Year Period 1868 – 1939. jewishgen.org. [dostęp 2016-11-06]. (ang.).
  11. ↑ Spis abonentów Państwowych i Koncesjonowanych Sieci Telefonicznych w Polsce (z wyjątkiem m. st. Warszawy) 1931/32 r.. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Poczt i Telegrafów, 1931, s. 490.
  12. ↑ Książka telefoniczna. Sanok. genealogyindexer.org. [dostęp 2015-10-09].
  13. ↑ Adolf Atlas. jewisharchive.org. [dostęp 2015-10-09].
  14. ↑ Zofia Bandurka: Wykaz imienny zaproszonych i obecnych na Zjeździe – przygotowała mgr Zofia Bandurkówna. W: Dwa dni w mieście naszej młodości. Sprawozdanie ze zjazdu koleżeńskiego wychowanków Gimnazjum Męskiego w Sanoku w 70-lecie pierwszej matury w roku 1958. Warszawa: 1960, s. 115.
  15. ↑ Adolph Atlas. findagrave.com. [dostęp 2019-09-07]. (ang.).
  16. ↑ a b Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 192, 551.
  17. ↑ Zmarł. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”. 23, s. 425, 1 grudnia 1926.
  18. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1911. Lwów: Prezydyum C.K. Namiestnictwa, 1911, s. 140.
  19. ↑ Ogłoszenia. Henryk Atlas. Salomon Atlas. „Ziemia Sanocka”. 3, s. 6, 13 marca 1919. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Adolf_Atlas&oldid=72324652”