Aklamacja po przeistoczeniu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Aklamacja po Przeistoczeniu – część mszy świętej według rytu rzymskokatolickiego, następującą zaraz po Przeistoczeniu.

Jest to wyznanie Tajemnicy Wiary (Misterium Fidei), że Chrystus umarł na krzyżu i zmartwychwstał dla zbawienia każdego człowieka, jak wcześniej zapowiedział, oraz że na końcu czasów przyjdzie powtórnie, aby pokonać ostatecznie zło. Ogólne wprowadzenie do Mszału Rzymskiego mówi wyraźnie, że aklamację wypowiada lud w pozycji stojącej[1].

Aktualnie w Polsce używa się czterech formuł[2]:

1. Kapłan: Oto wielka tajemnica wiary. Wierni: Głosimy śmierć Twoją, Panie Jezu, wyznajemy Twoje zmartwychwstanie, i oczekujemy Twego przyjścia w chwale.

2. Kapłan: Wielka jest tajemnica naszej wiary. Wierni: Ile razy ten chleb spożywamy, i pijemy z tego kielicha głosimy śmierć Twoją, Panie, oczekując Twego przyjścia w chwale.

3. Kapłan: Uwielbiajmy tajemnicę wiary. Wierni: Panie, Ty nas wybawiłeś, przez krzyż i zmartwychwstanie swoje, Ty jesteś Zbawicielem świata.

4. Kapłan: Tajemnica wiary. Wierni: Chrystus umarł, Chrystus zmartwychwstał, Chrystus powróci.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Kongregacja ds Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów: OGÓLNE WPROWADZENIE DO MSZAŁU RZYMSKIEGO. 2002.
  2. ↑ Konferencja Episkopatu Polski: Mszał rzymski dla diecezji polskich. Poznań: PALLOTTINUM, 1979, s. 331*. ISBN 83-7014-026-2.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Aklamacja_po_przeistoczeniu&oldid=73760409”