Analiza preferencji

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Analiza preferencji – podejście badawcze, polegające na kwalifikowaniu obiektów w określonej skali, czego wynikiem jest hierarchia ważności obiektów.

Analiza zapewnia odpowiedni pomiar i obiektywizację, a jej celem jest wielokryterialna ocena ukierunkowana przede wszystkim na badania porównawcze oraz na wybór jednego ze zbioru rozwiązań wariantowych.

Do podstawowych metod wykorzystywanych w ramach analizy preferencji zaliczyć można rangowanie oraz punktację (prostą i ważoną).

Zasady analizy preferencji są następujące[1]:

  1. Hierarchizacja – możliwość ustalenia pierwszeństwa obiektu w oparciu o przyjęte kryteria.
  2. Relatywizacja kryteriów oceny – wyraża się poprzez zastosowanie wag, ustalających hierarchię kryteriów.
  3. Dopuszczalność – istnienie wartości progowych, na podstawie których dany obiekt można zakwalifikować jako pozytywny lub negatywny.
  4. Odpowiedniość przeliczeń punktowych – odwzorowanie stanu faktycznego na punkty według przyjętej zasady.
  5. Obiektywizacja – unikanie przypadkowości poprzez wykorzystanie procedur weryfikacyjnych (w szczególności przy oznaczaniu wag kryteriów).

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. A. Stabryła, Zarządzanie strategiczne w teorii i praktyce firmy, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa-Kraków 2002, s.93-94.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Stabryła A., Zarządzanie strategiczne w teorii i praktyce firmy, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa-Kraków 2002, s.92–136.