Anatol Franciszek Sulik
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Odznaczenia | |
| |
Anatol Franciszek Sulik (ur. 6 czerwca 1952 w Lubomlu, zm. 11 kwietnia 2014 w Kowlu) – historyk, znawca Wołynia, publicysta.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Młodość i wykształcenie[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie o polsko-ukraińskich korzeniach. Ukończył szkołę zawodową i technikum oraz odbył zasadniczą służbę wojskową. Dzięki swej pracy i kontaktom ze świadkami wydarzeń posiadł wiedzę o historii Wołynia i miejscach pamięci. W 1998 roku, w grupie Polaków z Litwy, Białorusi i Ukrainy, ukończył kurs podstawowej wiedzy o ochronie zabytków zorganizowany przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego[1].
Działalność społeczna[edytuj | edytuj kod]
Był wieloletnim współpracownikiem Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Konsulatu RP w Łucku, a także Stowarzyszenia „Wspólnota Polska” i Fundacji „Pomoc Polakom na Wschodzie”. Społecznie porządkował i odnawiał polskie nekropolie na terenach należących kiedyś do II Rzeczypospolitej. Przeprowadził pełną inwentaryzację 12 cmentarzy, na których odnalazł blisko 1200 polskich grobów i ustalił ponad 660 nazwisk spoczywających w nich zmarłych. Sporządził dokumentację obejmującą także inne zabytki związane z polskością na Wołyniu. Był współzałożycielem i członkiem zarządu Towarzystwa Kultury Polskiej w Łucku, członkiem Narodowego Stowarzyszenia Krajoznawców Ukrainy, Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Włodawskiej i Stowarzyszenia Weteranów Polskich Formacji Granicznych. W 2006 opublikował monografię polskiego cmentarza w Kowlu, a w 2016 ukazał się jego Przewodnik historyczny dotyczący szlaków Legionów Polskich na Wołyniu. Pracował jako przewodnik turystyczny i korespondent „Dziennika Kijowskiego”. Publikował na łamach periodyków – polskich („Spotkania z Zabytkami”, „Cenne, bezcenne, utracone”, „Kwarta”) i polonijnych („Gazeta Lwowska”, „Krynica”, „Echa Polesia”)[2].
Zmarł 11 kwietnia 2014 roku w Kowlu. Pośmiertnie został nagrodzony przez Instytut Pamięci Narodowej tytułem Kustosza Pamięci Narodowej[3].
Publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Anatol Franciszek Sulik: Cmentarz polski w Kowlu. Część dwuwyznaniowego cmentarza rzymskokatolickiego i prawosławnego. Poznań: Bogucki Wyd. Naukowe, 2006. ISBN 83-60247-45-5. OCLC 183929120.
- Zagadnienia związane z inwentaryzacją cmentarzy polskich na Wołyniu. W: Anatol Franciszek Sulik: Stan badań nad wielokulturowym dziedzictwem dawnej Rzeczypospolitej, t. I. Białystok: Instytut Badań nad Dziedzictwem Kulturowym Europy, 2010. OCLC 811169274.
- Anatol Franciszek Sulik: Przewodnik historyczny po wołyńskim pobojowisku Legionów Józefa Piłsudskiego pod Kościuchnówką (1915-1916). Poznań: Fundacja Niepodległości, 2006. ISBN 83-944656-0-9. OCLC 995624616.
Odznaczenia i nagrody[edytuj | edytuj kod]
Otrzymał odznaczenia i nagrody[4]:
- Srebrny Krzyż Zasługi (2012),
- Kustosz Pamięci Narodowej (2014).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Anatol Franciszek Sulik. Echa Polesia. [dostęp 2022-11-10]. (pol.).
- ↑ Czerniakowska 2020 ↓, s. 148.
- ↑ Upamiętniali historię narodu. Nagrody od IPN. Rzeczpospolita. [dostęp 2022-11-10]. (pol.).
- ↑ Anatol Sulik z Kowla. Policja Państwowa. [dostęp 2022-11-10]. (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Justyna Czerniakowska (red.), Kustosz Pamięci Narodowej. Ludzie, instytucje, organizacje, Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2020, ISBN 978-83-8098-309-0, OCLC 1228840326.