Anatolij Brandys

Anatolij Brandys
Анатолий Яковлевич Брандыс
	generał porucznik lotnictwa
Data i miejsce urodzenia	12 sierpnia 1923 ; Niżniednieprowsk (obecnie część miasta Dniepr)
Data i miejsce śmierci	23 marca 1988 ; Moskwa
	Przebieg służby
Lata służby	1941–1986
Siły zbrojne	Armia Czerwona; Wojskowe Siły Powietrzne
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
	Odznaczenia
	;

Anatolij Jakowlewicz Brandys (ros. Анатолий Яковлевич Брандыс, ur. 12 sierpnia 1923 w Niżniednieprowsku (obecnie część miasta Dniepr), zm. 23 marca 1988 w Moskwie) – radziecki lotnik i dowódca wojskowy, generał porucznik lotnictwa, dwukrotny Bohater Związku Radzieckiego (1945).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1941 ukończył Dniepropietrowską Szkołę Sił Wojskowo-Powietrznych i dniepropietrowski aeroklub, od czerwca 1941 służył w Armii Czerwonej, w grudniu 1941 skończył dniepropietrowską wojskową szkołę pilotażu, a w lipcu 1943 wojskową szkołę lotników w Mołotowie (obecnie Perm). W lipcu-sierpniu 1943 był pilotem w Uralskim Okręgu Wojskowym w Kamience, od sierpnia 1943 do maja 1945 uczestniczył w wojnie z Niemcami jako pilot, dowódca klucza, zastępca dowódcy i dowódca eskadry pułku lotniczego, od sierpnia do października 1943 walczył na Froncie Południowym, od października 1943 do maja 1944 4 Ukraińskim, a od czerwca 1944 do maja 1945 3 Białoruskim, brał udział w operacji donbaskiej, melitopolskiej, krymskiej, witebsko-orszańskiej, mińskiej, wileńskiej, memelskiej, wschodniopruskiej, królewieckiej i zemlandzkiej. Wykonał 218 lotów bojowych na samolocie Ił-2, niszcząc wiele siły żywej i techniki wroga. Po wojnie służył w lotnictwie w obwodzie brzeskim, w 1950 ukończył Akademię Wojskowo-Powietrzną w Monino, 1950-1952 był zastępcą dowódcy, a 1952-1955 dowódcą szturmowego pułku lotniczego w Nadbałtyckim Okręgu Wojskowym (Łotwa). Od października 1955 do listopada 1957 dowodził 339 Lotniczą Dywizją Szturmową/Bombową/339 Lotniczą Dywizją Bombowców w Jełgawie, w 1959 ukończył Wojskową Akademię Sztabu Generalnego, od grudnia 1959 do sierpnia 1960 dowodził 135 Gwardyjską Lotniczą Dywizją Bombowców w Odeskim Okręgu Wojskowym, a od sierpnia 1960 do kwietnia 1962 149 Lotniczą Dywizją Bombowców w Północnej Grupie Wojsk stacjonującej w Polsce. Później kierował aeroklubem im. Czkałowa i wykładał w Akademii Wojskowej Akademii im. Frunzego i Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego (od 1967 jako kandydat nauk wojskowych, a od 1969 jako docent), od lipca 1973 do lipca 1975 był komenderowany służbowo do Egiptu jako specjalista wojskowy, w marcu 1986 zakończył służbę wojskową. Został pochowany na Cmentarzu Kuncewskim.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

młodszy porucznik (19 lipca 1943)
porucznik (4 kwietnia 1944)
starszy porucznik (16 sierpnia 1944)
kapitan (27 stycznia 1945)
major (20 stycznia 1949)
podpułkownik (14 kwietnia 1952)
pułkownik (4 stycznia 1956)
generał major lotnictwa (25 kwietnia 1975)
generał porucznik lotnictwa (29 kwietnia 1985)

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (dwukrotnie - 23 lutego 1945 i 29 czerwca 1945)
Order Lenina (23 lutego 1945)
Order Rewolucji Październikowej (21 lutego 1978)
Order Czerwonego Sztandaru (czterokrotnie - 1 listopada 1943, 23 lutego 1944, 5 listopada 1944 i 19 kwietnia 1945)
Order Aleksandra Newskiego (27 sierpnia 1944)
Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (dwukrotnie - 3 maja 1944 i 11 marca 1985)
Order Czerwonej Gwiazdy (30 grudnia 1956)
Medal „Za zasługi bojowe” (13 czerwca 1952)

I inne.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

http://www.warheroes.ru/hero/hero.asp?Hero_id=998 (ros.)