Przejdź do zawartości

Anatolij Kos-Anatolski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Anatolij Kos-Anatolski
Анато́лій Йосипович Кос-Анатольський
Data i miejsce urodzenia

1 grudnia 1909
Kołomyja

Pochodzenie

ukraińskie

Data i miejsce śmierci

30 listopada 1983
Lwów

Zawód

kompozytor

Aktywność

koncertmistrz Teatru Dramatycznego, profesor Konserwatorium we Lwowie

Odznaczenia
Nagroda Stalinowska
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order Przyjaźni Narodów

Anatolij Josypowycz Kos-Anatolski (ukr. Анато́лій Йосипович Кос-Анатольський, ur. 1 grudnia 1909 w Kołomyi, zm. 30 listopada 1983 we Lwowie) – ukraiński kompozytor, Ludowy Artysta Ukraińskiej SRR (1969)

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem lekarza. Podczas nauki w gimnazjum w Stanisławowie założył chór i napisał swoje pierwsze pieśni. W 1931 ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza, a w 1934 - Konserwatorium lwowskie. W latach 1934-1937 był wykładowcą oddziału Wyższego Instytutu Muzycznego im. Mykoły Łysenki w Stryju[1]. Od 1938 do 1939 pracował jako adwokat w Załoźcach. W latach trzydziestych XX wieku był członkiem popularnego lwowskiego zespołu jazzowego Leonida Jabłońskiego. Od 1939 był koncertmistrzem lwowskiego Domu Pionierów, od 1941 tworzył oprawę muzyczną spektakli w Lwowskiem Teatrze Dramatyczno-Muzycznym. Po II wojnie światowej został koncertmistrzem Lwowskiego Teatru Dramatycznego. W 1951 stanął na czele lwowskiego oddziału Związku Radzieckich Kompozytorów Ukrainy i opublikował w Kijowie pracę muzykologiczną o Stanisławie Ludkewyczu. Od 1952 wykładał w Konserwatorium Lwowskim im. Łysenki, w 1973 otrzymał tytuł profesora[2]. Sprawował mandat deputowanego do Rady Najwyższej ZSRR VIII i IX kadencji. Jest pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie.

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Grób Anatolija Kosa-Anatolskiego na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie

Był autorem m.in. opery Nazustricz sołnciu (Na spotkanie Słońca) z 1957, której nowa wersja z 1959 nosiła tytuł Zahrawa (Blask), baletów Chustka Dowbusza z 1950, Sojczyne kryło z 1956 i Orysia z 1967, operetki Wesniani hrozy (Wiosenne burze) z 1960, kantat Dawno te minuło z 1961 i Bezsmertnyj zapowit (Nieśmiertelny testament) z 1963, oratorium Wid Niahary do Dnipra z 1969, poematu Lwiwśka lehenda z 1961, dwóch koncertów na fortepian z 1955 i 1962, koncertu na harfę z 1954, rapsodii Na werchowyni (Na szczycie) z 1982, Zakarpackiej rapsodii na skrzypce z 1952, pieśni m.in. do słów Łesi Ukrainki i Mykoły Ustyjanowycza. W twórczości wykorzystywał elementy kultury łemkowskiej i huculskiej[3].

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

Był laureatem Nagrody Stalinowskiej w 1951 i Nagrody Państwowej USRR im. Tarasa Szewczenki (1980) za zbiór utworów wokalnych[4] oraz kawalerem Orderu Lenina, Czerwonego Sztandaru Pracy i Przyjaźni Narodów.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Kos-Anatolsky, Anatol. encyclopediaofukraine.com. [dostęp 2023-03-24].
  2. ↑ Анатолій Йосипович Кос-Анатольський. pisni.org.ua. [dostęp 2023-03-24].
  3. ↑ ANATOLIJ KOS-ANATOLSKI. pmv.org.pl. [dostęp 2023-03-24].
  4. ↑ Кос-Анатольський Анатолій Йосипович Біографія. ebk.net.ua. [dostęp 2023-03-24].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Anatolij_Kos-Anatolski&oldid=72933150”