Andrzej Bauza

Andrzej Bauza
	plutonowy
Data i miejsce urodzenia	5 września 1896 ; Palmierowo
Data i miejsce śmierci	6 maja 1948 ; Wągrowiec
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia niemiecka; Wojsko Polskie
Formacja	Armia Wielkopolska
Jednostki	60 pułk piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; powstanie wielkopolskie; wojna polsko-bolszewicka
	Odznaczenia

Andrzej Bauza (ur. 5 września 1896 w Palmierowie, zm. 6 maja 1948 w Wągrowcu) – żołnierz armii niemieckiej, powstaniec wielkopolski i podoficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej. Kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Palmierowie w rodzinie Michała i Weroniki z Sokołowiczów^[1].

W okresie I wojny światowej wcielony do armii niemieckiej. W 1918 wstąpił do oddziałów powstańczych i aktywnie walczył w powstaniu wielkopolskim pod Lesznem^[1]. W 1920 walczył na froncie polsko-bolszewickim w składzie 60 pułku piechoty. W bitwie pod Wielką Czernicą, pozycje jego plutonu atakowane były wielokrotnie. Dochodziło do starć na białą broń. Zdaniem dowódcy pułku: pozycja została utrzymana dzięki energii i odwadze Andrzeja Bauzy, za którego przykładem bili się jego podkomendni^[1]. 5 września pluton utrzymał przyczółek mostowy pod Kamieńcem Litewskim. Za czyny te Andrzej Bauza odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu „Virtuti Militari”^[2].

W wojnie polsko-bolszewickiej został trzykrotnie ranny. W lutym 1921 jako inwalida wojenny został zdemobilizowany. Pracował w Starostwie Powiatowym w Wągrowcu. Tam zmarł i został pochowany na miejscowym cmentarzu parafialnym^[1].

Żonaty z Elżbietą Piasecką, miał córkę Łucję i syna Alojzego^[1].

Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
Bogusław Makary Smoleń: Zarys historii wojennej 60-go pułku piechoty wielkopolskiej. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1930, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.