Andrzej Siemianowski (filozof)
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| profesor nauk humanistycznych | |
| Specjalność: filozofia kultury, teologia Kościoła prawosławnego, teoria i metodologia nauk | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Habilitacja | |
| Profesura | |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia |
Akademia Teologii Katolickiej w Warszawie |
Andrzej Józef Siemianowski (ur. 6 marca 1932 w Poznaniu, zm. 16 czerwca 2008[2]) – polski filozof, socjolog, publicysta i działacz katolicki, ekumenista.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Działalność społeczna[edytuj | edytuj kod]
Od 1955 studiował filologię klasyczną na Uniwersytecie Wrocławskim, ale studia przerwał po roku. W 1958 został sekretarzem redakcji nowo utworzonego pisma Więź[3], od 1961 kierował poznańskim oddziałem Więzi. Z redakcji odszedł w 1970, ale pozostał w tzw. Zespole Więzi i do 1990 w dalszym ciągu prowadził spotkania poznańskiego środowiska pisma. W pierwszej połowie lat 70. był członkiem Rady Społecznej Ośrodka Dokumentacji i Studiów Społecznych, z której odszedł w 1976. Na początku lat 90. był krótko zastępcą prezesa Chrześcijańsko-Demokratycznego Stronnictwa Pracy, następnie był członkiem Partii Chrześcijańskich Demokratów. W ostatnich latach życia był członkiem Rady Mariawickiego Studium Teologicznego Parafii Polski Południowej i Czasopisma „Praca nad sobą”,
Działalność naukowa[edytuj | edytuj kod]
Studiował eksternistycznie filozofię na Uniwersytecie Warszawskim, pracę magisterską obronił w 1965, doktoryzował się na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu w 1969 na podstawie pracy O dwóch rodzajach konwencjonalizmu, ze szczególnym uwzględnieniem koncepcji P. Duhema napisanej pod kierunkiem Jerzego Kmity, habilitował się w 1976 w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN. W 1988 mianowany profesorem nadzwyczajnym, w 1993 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego.
W latach 1970–1975 wykładał metodologię w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, w latach 1975–1980 historię nauki w Instytucie Historii Architektury i Sztuki Politechniki Wrocławskiej, w latach 1980–1989 historię filozofii w Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu, od 1989 pracował w Instytucie Filozofii Uniwersytetu Wrocławskiego, był kierownikiem Zakładu Filozofii Nauki i Kultury. W 2002 przeszedł na emeryturę. W ostatnich latach życia wykładał na Wydziale Teologicznym UAM i w Seminarium oo. Karmelitów w Poznaniu[4].
Publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Pytanie, wątpienie, wybór, 1967
- Poznawcze i praktyczne funkcje nauk empirycznych, 1976
- Filozoficzne podłoże rozłamu chrześcijaństwa, 1993
- Wielkość i nędza człowieka: rozważania o Pascalu, 1993
- Proces hellenizacji chrześcijaństwa i programy jego dehellenizacji, 1996
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Prof. dr hab. Andrzej Siemianowski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2022-10-24].
- ↑ Nekrolog Andrzeja Siemianowskiego, w: Praca nad sobą, zeszyt 50, sierpień 2008. [dostęp 2015-09-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-03)].
- ↑ Janusz Zabłocki Dzienniki 1956-1965. Tom I, wyd, Warszawa 2008, s. 130, 140.
- ↑ Przerwa techniczna | Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu [online], repozytorium.amu.edu.pl [dostęp 2019-03-23] (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Kto jest kim we Wrocławiu. Informator biograficzny, wyd. Wrocław 1999