Anna Margolis

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Anna Margolis
Ilustracja
Anna Margolis (1962)
Data i miejsce urodzenia

29 lipca 1892
Warszawa

Data i miejsce śmierci

10 czerwca 1987
Łódź

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Medal 10-lecia Polski Ludowej
Multimedia w Wikimedia Commons

Anna Margolis (ur. 29 lipca 1892 w Warszawie, zm. 10 czerwca 1987 w Łodzi) – polska lekarka ftyzjopediatra, profesor nauk medycznych i pedagog.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się 29 lipca 1892 w Warszawie, w rodzinie żydowskiej, jako jedna z pięciorga dzieci kupca Haskiela (Karola) Marksona i Rebeki (Ryfki) z domu Cukierzys. Miała trzy siostry (Marię, Eugenię i Helenę) i brata Aleksandra[1].

Maturę zdała w Petersburgu. Studia medyczne odbyła na Uniwersytecie w Bonn. Z dyplomem lekarza pediatry rozpoczęła pracę w Szpitalu Anny Marii w Łodzi (dziś im. Korczaka).

Po wybuchu II wojny światowej i rozstrzelaniu męża przez Niemców w obozie w Radogoszczy, w 1940 przeniosła się do Warszawy[1]. Została przesiedlona z dziećmi do getta warszawskiego, gdzie była ordynatorem na oddziale gruźliczym w Szpitalu Dziecięcym im. Bersonów i Baumanów. Z getta wyszła tydzień przed powstaniem, zamieszkała na Mokotowie, u Stefanii Sempołowskiej, jako osobista pielęgniarka. Po powstaniu warszawskim trafiła do obozu w Pruszkowie, gdzie pracowała jako pielęgniarka. Później mieszkała w Brwinowie[1].

Po wyzwoleniu wróciła do Łodzi. W 1946 Łódzki Urząd Miejski zlecił jej organizację i kierownictwo Sanatorium Przeciwgruźliczego dla Dzieci w Łagiewnikach. Gdy odchodziła na emeryturę w 1963 sanatorium liczyło ponad 700 łóżek. W ramach działającego na terenie sanatorium Zespołu Naukowo-Badawczego Instytutu Gruźlicy opublikowała szereg prac naukowych z dziedziny ftyzjopediatrii. Wykształciła liczną grupę lekarzy ftyzjopediatrów. Uzyskała tytuł profesora. Była współtwórcą ustawy przeciwgruźliczej i członkiem honorowym Polskiego Towarzystwa Ftyzjopneumologicznego. Znała sześć języków obcych.

Od 1920 była żoną lekarza internisty Aleksandra Margolisa (1887–1939), z którym miała dwoje dzieci: Alinę (1922–2008) i Jana (1928–1998).

Zmarła w Łodzi, pochowana na cmentarzu komunalnym na Dołach (kwatera VIB-12-18)[2].

Nagrobek Anny, Klary i Aleksandra Margolisów na cmentarzu Doły w Łodzi.

Wybrane prace[edytuj | edytuj kod]

  • Przyczynek do kliniki przewlekłej prosówki płuc u dzieci. Polska Gazeta Lekarska 12 (1933)
  • Rola przychodni w walce z gruźlicą wieku szkolnego. Polska Gazeta Lekarska 4 (1925)
  • Szczepienia ochronne przeciw gruźlicy. Polska Gazeta Lekarska (1926)
  • Wlewanie dootrzewnowe u niemowląt. Pediatria Polska (1925)
  • (razem z Tadeuszem Mogilnickim) Gruźlica u dzieci do 2-ch lat na podstawie materiału oddziału gruźliczego Szpitala Anny Marii w Łodzi. Pediatria Polska 18 (1938)
  • (razem z A. Ostrowską) O szczepieniach przeciwgruźliczych metodą BCG, przeprowadzonych przez poradnie Miejskiej Sekcji Walki z Gruźlicą w Łodzi. Dziennik Zarządu Miejskiego w Łodzi (1938)
  • (razem z Hieronimem Reiterowskim) Przypadek olbrzymiej torbieli płucnej u dziewczynki 12-letniej (pneumatocele). Warszawskie Czasopismo Lekarskie (1937)
  • (razem z Hieronimem Reiterowskim) O odmie leczniczej obustronnej. Gruźlica (1935)

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Internetowa baza danych i mapa getta warszawskiego - Osoby - M - Margolis Anna (Markson) [online], getto.pl [dostęp 2024-04-29].
  2. ↑ Cmentarz Komunalny Doły - wyszukiwarka grobów [online], cmentarzekomunalne.lodz.systkom.pl [dostęp 2024-04-29].
  3. ↑ M.P. z 1950 r. nr 84, poz. 1001 „za zasługi w pracy zawodowej”.
  4. ↑ M.P. z 1955 r. nr 99, poz. 1387 - Uchwała Rady Państwa z dnia 13 stycznia 1955 r. nr 0/113 - na wniosek Ministra Zdrowia - wymieniona jako dr Margolisowa Anna.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Anna_Margolis&oldid=73656969”