Antoni Śliwiński (wojskowy)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Antoni Śliwiński
Ilustracja
major broni pancernych major broni pancernych
Data i miejsce urodzenia

27 lipca 1897
Lublin

Data i miejsce śmierci

1940
Charków

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

91 dywizjon pancerny

Stanowiska

dowódca dywizjonu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Medal Niepodległości Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Multimedia w Wikimedia Commons
Grób symboliczny majora Śliwińskiego oraz jego żony i syna na cmentarzu Bródnowskim

Antoni Śliwiński (ur. 27 lipca 1897 w Lublinie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major broni pancernych Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 27 lipca 1897 w Lublinie, ówczesnej stolicy guberni lubelskiej, w rodzinie Andrzeja (zm. 1942) i Marii z Malinowskich (zm. 1920)[1][2][3]. Absolwent gimnazjum filozoficznego w Mińsku Litewskim. W latach 1916–1917 w armii rosyjskiej, w pułku balonowym. Po ukończeniu szkoły wojskowej chorążych w listopadzie 1917 skierowany do I Korpusu Polskiego[4]. Pełnił funkcję oficera do zleceń przy Naczelnym Polskim Komitecie Wojskowym. Od 1918 w Wojsku Polskim, w Mińskim pułku strzelców. Z tym pułkiem odbył całą kampanię wojny 1920 roku[4]. Awansował do stopnia podporucznika w 1919, i w 1920 do stopnia porucznika.

W okresie międzywojennym pozostał w wojsku, został adiutantem 86 pułku piechoty. Po ukończeniu przeszkolenia w Szkole Podchorążych w Warszawie (1923) przeniesiony do 10 pułku piechoty na dowódcę kompanii, a następnie do Oddziału Sztabowego MSWojsk. 12 kwietnia 1927 prezydent RP nadał mu stopień kapitana z dniem 1 stycznia 1927 i 62. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5][6]. Odbył kurs w Szkole Czołgowo-Samochodowej i skierowany został do 21 pułku piechoty na adiutanta. Po ukończeniu kursu w Centrum Wyszkolenia Piechoty, został oficerem mobilizacyjnym pułku. W marcu 1930 został przeniesiony do 1 pułku czołgów[7]. Od 1931 dowódca kompanii szkolnej w 1 pułku pancernym. W 1933 został przeniesiony do 3 batalionu czołgów i samochodów pancernych[8]. W marcu 1934 dowodził kompanią w tym batalionie[9]. W tym samym roku został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Czołgów i Samochodów Pancernych[10] na stanowisko dowódcy doświadczalnego batalionu pancerno-motorowego. 27 czerwca 1935 prezydent RP nadał mu stopień majora z dniem 1 stycznia 1935 i 52. lokatą w korpusie oficerów piechoty[11][6]. W 1937, w tym samym stopniu i starszeństwie, został przeniesiony do korpusu oficerów broni pancernych, grupa liniowa[12]. W marcu 1939 pełnił służbę w 4 batalionie pancernym w Brześciu na stanowisku I zastępcy dowódcy batalionu[13].

W kampanii wrześniowej dowodził 91 dywizjonem pancernym, który wchodził w skład w Nowogródzkiej Brygady Kawalerii. Wzięty do niewoli przez Sowietów, osadzony w Starobielsku. Został zamordowany wiosną 1940 w Charkowie (figuruje na liście straceń, poz. 3238)[14]. Jego grób symboliczny znajduje się na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (kw. 28K-2-17).

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[15]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[16].

Był żonaty z Katarzyną z Mączyńskich (zm. 1944), zamordowaną przez Niemców na Pawiaku, z którą miał syna Władysława Kazimierza (1921–1951), porucznika pilota Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii, kawalera Orderu Virtuti Militari, zamordowanego w więzieniu mokotowskim[17][18].

Awanse[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e Kolekcja VM ↓, s. 3.
  2. ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-05-23].
  3. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 549, tu podano, że urodził się w Cebulowie k. Kamieńca Podolskiego.
  4. ↑ a b Kolekcja VM ↓, s. 4.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927, s. 122.
  6. ↑ a b Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 339.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930, s. 104.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934, s. 187.
  9. ↑ Kolekcja VM ↓, s. 1, 2.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934, s. 155.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935, s. 70.
  12. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 232.
  13. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 793.
  14. ↑ a b Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 293.
  15. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  16. ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2024-05-05].
  17. ↑ Kolekcja VM ↓, s. 2.
  18. ↑ Władysław Śliwiński. [w:] Kolekcja akt żołnierzy zarejestrowanych w rejonowych komendach uzupełnień, sygn. II.56.6044 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-05-23].
  19. ↑ Kolekcja VM ↓, s. 1.
  20. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-05-23].
  21. ↑ M.P. z 1934 r. nr 6, poz. 12.
  22. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-05-23].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Antoni_Śliwiński_(wojskowy)&oldid=73841431”