Przejdź do zawartości

Antoni Ogonowski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Antoni Ogonowski
podpułkownik intendent z WSW podpułkownik intendent z WSW
Data urodzenia

7 marca 1886

Data śmierci

1977

Przebieg służby
Lata służby

do 1934

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier,
Wojsko Polskie

Jednostki

30 Pułk Piechoty Austro-Węgier
Ministerstwo Spraw Wojskowych
Kierownictwo Centralnego Zapatrzenia Intendenckiego

Stanowiska

kierownik referatu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Odznaczenia
Medal Waleczności (Austro-Węgry)

Antoni Ogonowski (ur. 7 marca 1886, zm. 1977) – podpułkownik intendent z wyższymi studiami wojskowymi Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 7 marca 1886[1]. Został oficerem c. i k. armii i w jej w szeregach w stopniu podporucznika służył podczas I wojny światowej w 30 pułku piechoty Austro-Węgier.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. 9 listopada 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora gospodarczego, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej. Pełnił wówczas służbę w Szefostwie Intendentury Polowej Naczelnego Dowództwa WP[2].

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora intendenta ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[3][4], a następnie do stopnia podpułkownika intendenta ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[5][6]. Następnie pełnił służbę w Departamencie VII Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych (w 1923 jako kierownik referatu)[7][8]. W lipcu 1925 został przeniesiony służbowo na dwuletnie studia w École Supérieure de Ľintendance w Paryżu z równoczesnym przesunięciem do rezerwy kadry oficerów służby intendentury[9]. W kwietniu 1928 został przydzielony z dyspozycji szefa Departamentu Intendentury MSWojsk. do Kierownictwa Rejonu Intendentury Warszawa na stanowisko kierownika[10][11]. Z dniem 1 kwietnia 1932 został przeniesiony z Szefostwa Intendentury Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu do Wojskowego Zakładu Zaopatrzenia Intendenckiego i Taborowego w Warszawie na stanowisko zastępcy kierownika zakładu[12]. Po przekształceniu Wojskowego Zakładu Zaopatrzenia Intendenckiego i Taborowego w Kierownictwo Centralnego Zapatrzenia Intendenckiego Warszawa pozostał na stanowisku zastępcy kierownika[13]. Z dniem 30 czerwca 1934 został przeniesiony w stan spoczynku[14].

Po II wojnie światowej pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii, gdzie zmarł w 1977[15].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 313.
  2. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 45 z 24 listopada 1920 roku, s. 1216.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1272.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1156.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 783.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 22.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 22.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 76 z 22 lipca 1925 roku, s. 409.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 163.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 770.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 243.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 313, 857.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 145.
  15. ↑ Ogonowski. ancestry.co.uk. [dostęp 2015-08-25].
  16. ↑ Kronika. Odznaczenia w c. i k. armii. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 107 z 11 maja 1917. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Antoni_Ogonowski&oldid=55879854”