Aplikator promieniotwórczy

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Różne aplikatory do brachyterapii

Aplikator promieniotwórczy – źródło promieniowania jonizującego zawierającego izotop promieniotwórczy w postaci przystosowanej do bezpośredniego (stykowego, śródtkankowego) napromieniowania tkanek w brachyterapii.

Aplikator najczęściej przyjmuje postać drucika, igły, perełki, rurki, bądź plakietki, umieszczanej wewnątrz lub na chorej tkance.

Pierwszy aplikator przeznaczony do leczenia nowotworów gałki ocznej[a] został skonstruowany w 1985 roku[1].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Wykorzystywał jod-125.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ P. F. B. Klemp, R. A. Fox. A reusable iodine-125 seed ophthalmic applicator. „Australasian Physical & Engineering Sciences in Medicine”. 178 (8). Australasian College of Physical Scientists and Engineers in Medicine. Springer. ISSN 0158-9938. (ang.). 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Ryszard Szepke: 1000 słów o atomie i technice jądrowej. Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1982. ISBN 83-11-06723-6. (pol.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Aplikator_promieniotwórczy&oldid=65676042”