Art Pepper

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Art Pepper
Ilustracja
Art Pepper w Los Angeles, 1979
Imię i nazwisko

Arthur Edward Pepper Jr.

Data i miejsce urodzenia

1 września 1925
Gardena (Kalifornia)

Data i miejsce śmierci

15 czerwca 1982
Los Angeles

Instrumenty

saksofon altowy, saksofon tenorowy, klarnet

Gatunki

cool jazz, West Coast jazz, hard bop, mainstream jazz

Aktywność

1940–1982

Powiązania

Stan Kenton, Shorty Rogers

Art Pepper, właśc. Arthur Edward Pepper Jr. (ur. 1 września 1925 w Gardenie, zm. 15 czerwca 1982 w Los Angeles) – amerykański muzyk jazzowy, saksofonista altowy.

Życie muzyczne[edytuj | edytuj kod]

Karierę zawodowego muzyka rozpoczął w latach 40., grając z Bennym Carterem i Stanem Kentonem (1946–1952). W latach 50. uważany za jednego z najlepszych jazowych saksofonistów altowych. Wraz z Chetem Bakerem, Gerrym Mulliganem i Shellym Manne’em (choć chyba bardziej z powodów geograficznych niż stylu grania) zaliczany do muzyków grających West Coast jazz, w odróżnieniu od East Coast jazz (lub „hot”), z którym kojarzeni są np. Charlie Parker i Dizzy Gillespie.

Pepper był członkiem Buddy Rich’s Big Band od 1968 do 1969. Dwukrotnie, w 1977 i 1978, odbył – bardzo dobrze przyjęte – tournée po Japonii.

Mimo kilku – krótszych lub dłuższych – przymusowych przerw spowodowanych konfliktami z prawem (był uzależniony od heroiny), Pepper kontynuował swoją muzyczną karierę i miał niejeden efektowny comeback. Powracał na scenę, gdyż ani nadużywanie narkotyków ani zatargi z prawem nie miały negatywnego wpływu na poziom jego gry, której artystyczne mistrzostwo prezentował Pepper aż do śmierci. W tym czasie nagrał np. tak znane albumy jak Art Pepper Meets the Rhythm Section, Art Pepper + Eleven – Modern Jazz Classics, Gettin’ Together i Smack Up. Charakterystyczne dla tego okresu nagrania Peppera zostały też zarejestrowane na płytach: The Aladdin Recordings (trzy części), The Early Show, The Late Show, The Complete Surf Ride i The Way It Was!, zawierający sesję nagraną z Warne’em Marshem.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Przez wiele lat Pepper mieszkał na wzgórzach Echo Park, w Los Angeles. Jako niespełna dwudziestolatek grał krótko w orkiestrach Benny Cartera i Stana Kentona, ale na lata 1944–1946 musiał przerwać występy aby odbyć służbę wojskową. Po wojsku powrócił do zespołu Stana Kentona. Czas tej współpracy (1946–1952) to jeden z lepszych okresów w życiu muzyka, chociaż właśnie wtedy uzależnił się od heroiny i od tej pory jego muzyczna kariera przerywana była przez kilkakrotne (spowodowane zażywaniem narkotyków) pobyty w więzieniu: w latach 1954–1956, 1960–1961, 1961–1964 i 1964–1965. Ostatnie dwa wyroki odsiedział w San Quentin. Pod koniec lat sześćdziesiątych, w okresie współpracy z Buddy Richem, stan zdrowia Peppera bardzo się pogorszył i w rezultacie lata 1969–1971 muzyk spędził w Synanon, ośrodku leczenia dla narkomanów. Gdy w połowie lat 70. rozpoczął terapię metadonem wrócił do koncertowania i nagrał kilka płyt m.in.: Living Legend, Art Pepper Today, Among Friends i Live in Japan: Vol. 2.

W swej autobiografii zatytułowanej Straight Life (1980), spisanej przez jego trzecią żonę Laurie Pepper, omawia zarówno świat jazzu, jak również i narkotyków oraz – znaną mu przecież z autopsji – subkulturę kryminalistów Kalifornii z połowy XX wieku. O jego życiu opowiada dokumentalny film Art Pepper: Notes from a Jazz Survivor.

Pepper zmarł na udar mózgu 15 czerwca 1982 w Panorama City (Los Angeles). Pochowany został na Hollywood Forever Cemetery, położonym przy Santa Monica Boulevard 6000.

Dyskografia[edytuj | edytuj kod]

Jako lidera[edytuj | edytuj kod]

Jako muzyka towarzyszącego (sesyjnego)[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Art_Pepper&oldid=69804042”