Bazylika Julia
 Pozostałości bazyliki | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres | |
| Typ budynku | |
| Rozpoczęcie budowy | |
| Odbudowano | |
Położenie na mapie Rzymu  | |
Położenie na mapie Włoch  | |
Położenie na mapie Lacjum  | |
 41°53′31,12″N 12°29′05,58″E/41,891978 12,484883
| |
Bazylika Julia (łac. Basilica Iulia) – niezachowana do czasów współczesnych bazylika, stojąca dawniej w południowo-zachodniej części Forum Romanum, pomiędzy świątynią Saturna a świątynią Kastora i Polluksa[1].
Budowę bazyliki, mającej zastąpić stojącą wcześniej w tym miejscu Bazylię Sempronia z 170 roku p.n.e., rozpoczął około 54 p.n.e. Juliusz Cezar. Niewykończony jeszcze budynek został poświęcony w 46 p.n.e., chociaż prace budowlane zakończono ostatecznie dopiero za panowania Oktawiana Augusta[1][2]. Niedługo po ukończeniu bazylika spłonęła w pożarze, po odbudowie została poświęcona w 12 roku p.n.e. wnukom Augusta, Gajuszowi i Lucjuszowi[1][2]. Po ponownym pożarze za panowania Karinusa w 283 roku odbudowana w 305 roku przez Dioklecjana[2]. Po zdobyciu Rzymu przez Wizygotów w 410 roku została zniszczona[2], odbudowano ją jednak w 416 roku staraniem prefekta Rzymu Gabiniusa Vettiusa Probianusa[1]. W VIII wieku północno-wschodnią część bazyliki zaadaptowano na kościół, co jednak nie uchroniło jej przed zniszczeniem – z czasem budowla zaczęła służyć jako źródło darmowego budulca[2]. Ostatnie pozostałości rozebrano w XVI wieku, a pozyskany w ten sposób materiał wykorzystano do wzniesienia Palazzo Torlonia[2]. Do czasów współczesnych zachowały się jedynie odsłonięte podczas przeprowadzonych w XIX wieku prac archeologicznych podium, część schodów oraz fragmenty konstrukcji w zachodnim narożniku, pochodzące z czasów odbudowy dokonanej przez Dioklecjana[2].
Zajmująca powierzchnię o wymiarach 101×49 m bazylika składała się z głównego budynku o długości 82 i szerokości 16 m, otoczonego podwójnym, dwukondygnacyjnym portykiem[1]. Wyłożony marmurem portyk, szeroki na 7,5 m, posiadał po osiemnaście kolumn na dłuższych bokach i osiem na krótszych. Kolumny na dolnym poziomie wzniesione zostały w porządku toskańskim, na górnym natomiast w jońskim[1][2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f L. Richardson jr: A New Topographical Dictionary of Ancient Rome. Baltimore: The Johns Hopkins University Press, 1992, s. 52-53. ISBN 0-8018-4300-6.
- ↑ a b c d e f g h Encyclopedia of the History of Classical Archaeology. Edited by Nancy Thomson de Grummond. London: Routledge, 1996, s. 125. ISBN 1-884964-80-X.