Berberyjka marokańska
| Atlantoxerus getulus[1] | |||
| Linnaeus, 1758 | |||
 Berberyjka marokańska | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
berberyjka marokańska | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
 Zasięg występowania berberyjki marokańskiej | |||
Berberyjka marokańska[3] (Atlantoxerus getulus) – gatunek gryzonia z rodziny wiewiórkowatych, występujący w Afryce. Jedyny żyjący przedstawiciel rodzaju berberyjka (Atlantoxerus)[4][5].
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Gatunek ten zamieszkuje północnozachodnią część Afryki na terenie Maroka, Algierii oraz Sahary Zachodniej. Preferuje obszary skaliste oraz zarośla[6]. W 1965 roku zasiedliły się na Fuerteventurze[7].
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Zazwyczaj mają długość 16-22 cm i ważą około 340 g. Mają puszysty ogon podobnej długości jak całe ciało. Zwykle występują w odcieniach brązu. Mają białe paski na bokach oraz brzuchu[7].
Rozmnażanie[edytuj | edytuj kod]
Mają sezon godowy od kwietnia do lipca. Młode są karmione mlekiem matki przez 2 tygodnie. Stają się samodzielne po 1 miesiącu.
Dieta[edytuj | edytuj kod]
Są wszystkożerne. Żywią się głównie owocami oraz owadami. Mając możliwość, jedzą również pisklęta oraz ślimaki[7]. Zjada również nasiona oraz rośliny hodowlane przez co uważany jest za szkodnika.
Styl życia[edytuj | edytuj kod]
Prowadzą dzienny tryb życia. Tworzą duże grupy. Po wykryciu drapieżnika, szybko uciekają do nory[8].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Atlantoxerus getulus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Atlantoxerus getulus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.
- ↑ Rodzaj obejmuje też wymarłe gatunki znane ze skamieniałości odkrytych w Europie i Azji, m.in. Atlantoxerus martini, Atlantoxerus humboldti, Atlantoxerus junggarensis czy Atlantoxerus xiyuensis. Patrz np.: Jean-Pierre Aguilar. Les sciuridés des gisements karstiques du Miocène inférieur à moyen du sud de la France : nouvelles espèces, phylogénie, paléoenvironnement. „Geobios”. 35 (3), s. 375–394, 2002. DOI: 10.1016/S0016-6995(02)00033-5. (fr.). E. G. Kordikova, E. P. J. Heizmann i H. de Bruijn. Early – Middle Miocene vertebrate faunas from Western Kazakhstan, Part 1. Rodentia, Insectivora, Chiroptera, and Lagomorpha. „Neues Jahrbuch für Geologie und Paläontologie – Abhandlungen”. 231 (2), s. 219–276, 2004. (ang.). Yong-Peng Wei. Atlantoxerus from the Middle Miocene of northern Junggar Basin and their environmental significance. „Vertebrata PalAsiatica”. 48 (3), s. 220–234, 2010. (chiń.).
- ↑ Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Atlantoxerus getulus. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 24 listopada 2015]
- ↑ Atlantoxerus getulus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2024-05-24] (ang.).
- ↑ a b c Kacie Roth, Atlantoxerus getulus (Barbary ground squirrel) [online], Animal Diversity Web [dostęp 2024-05-24] (ang.).
- ↑ Atlantoxerus getulus (Linnaeus, 1758) [online], www.gbif.org [dostęp 2024-05-24] (ang.).