Bierdawy
54°00′37″N 20°51′04″E/54,010278 20,851111| Położenie | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Region | |
| Wysokość lustra |
141,9 m n.p.m. |
| Morfometria | |
| Powierzchnia |
34,1 ha |
| Wymiary • max długość • max szerokość |
|
| Głębokość • średnia • maksymalna |
|
| Długość linii brzegowej |
2450 m |
| Objętość |
350,1 tys. m³ |
Położenie na mapie gminy Kolno  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego  | |
Położenie na mapie powiatu olsztyńskiego  | |
| 54°00′37″N 20°51′04″E/54,010278 20,851111
| |
Bierdawy lub Wągsty[1] – jezioro w Polsce, w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie olsztyńskim, w gminie Kolno[2].
Położenie i charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Jezioro leży na Wysoczyźnie Jeziorańsko-Bisztyneckiej[3], natomiast w regionalizacji przyrodniczo-leśnej – w mezoregionie Pojezierza Mrągowskiego[4], w dorzeczu Symsarna–Łyna–Pregoła. Znajduje się 5 km w kierunku północno-wschodnim od Jezioran. Przy jego północno-wschodnich brzegach leży wieś Wągsty. Krótki ciek wodny łączy akwen z Jeziorem Luterskim[1].
Brzegi płaskie, zarośnięte i zakrzaczone. W otoczeniu znajdują się łąki, głównie podmokłe[1].
Zbiornik wodny według typologii rybackiej jezior zalicza się do linowo-szczupakowych[1].
Jezioro leży na terenie obwodu rybackiego Jeziora Luterskiego w zlewni rzeki Łyna – nr 45[5].
Morfometria[edytuj | edytuj kod]
Według danych Instytutu Rybactwa Śródlądowego powierzchnia zwierciadła wody jeziora wynosi 34,1 ha. Średnia głębokość zbiornika wodnego to 1,0 m, a maksymalna – 2,0 m. Lustro wody znajduje się na wysokości 141,9 m n.p.m.[1] Objętość jeziora wynosi 350,1 tys. m³[6]. Maksymalna długość jeziora to 870 m, a szerokość 470 m. Długość linii brzegowej wynosi 2450 m[1].
Inne dane uzyskano natomiast poprzez planimetrię jeziora na mapach w skali 1:50 000 opracowanych w Państwowym Układzie Współrzędnych 1965, zgodnie z poziomem odniesienia Kronsztadt. Otrzymana w ten sposób powierzchnia zbiornika wodnego to 20,0 ha, a wysokość bezwzględna lustra wody to 141,0 m n.p.m.[6]
Przyroda[edytuj | edytuj kod]
Dno jeziora bardzo mocno zarośnięte roślinnością zanurzoną[1].
Jezioro leży na terenie Obszaru Chronionego Krajobrazu Doliny Symsarny o łącznej powierzchni 19 242,16 ha[7].
W skład pogłowia występujących ryb wchodzą m.in. sielawa, troć, sandacz, sieja, lipień i sum[8].
W 2010 roku zaobserwowano nad jeziorem jedną kolonię składającą się z 5 gniazd rybitwy białoskrzydłej[9].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g Jerzy Waluga, Henryk Chmielewski, Jeziora okolic Olsztyna, Olsztyn: Instytut Rybactwa Śródlądowego, 1997 (Przewodniki wędkarskie; 3), ISBN 83-907682-0-8, OCLC 749850817.
- ↑ Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 2. Wody stojące, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 15, ISBN 83-239-9607-5.
- ↑ Regiony fizycznogeograficzne Polski po zmianach w 2018 r. [online], warmaz.pl, 2018 (pol.).
- ↑ Roman Zielony, Alina Kliczkowska: Regionalizacja przyrodniczo-leśna Polski 2010. Warszawa: Centrum Informacyjne Lasów Państwowych, 2012. ISBN 978-83-61633-62-4.
- ↑ Rozporządzenie nr 209 Wojewody Warmińsko-Mazurskiego z dnia: 10 maja 2001 r. w sprawie: ustanowienia obwodów rybackich na wodach płynących województwa warmińsko-mazurskiego. 10 maja 2001. [dostęp 2019-10-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (22 lutego 2019)].
- ↑ a b Adam Choiński, Katalog Jezior Polski, Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM, 2006, s. 361, ISBN 83-232-1732-7, OCLC 169954726.
- ↑ Sejmik Województwa Warmińsko-Mazurskiego: Uchwała nr XX/471/16 w sprawie Obszaru Chronionego Krajobrazu Doliny Symsarny. bip.warmia.mazury.pl, 2016-09-27. [dostęp 2019-10-20].
- ↑ Zygmunt Heliasz i inni, Objaśnienia do mapy geośrodowiskowej Polski 1:50 000 Arkusz Bisztynek (100), Warszawa: Państwowy Instytut Geologiczny, Państwowy Instytut Badawczy, 2012, s. 36.
- ↑ Łukasz Ławicki i inni, Liczne gniazdowanie rybitwy białoskrzydłej Chlidonias leucopterus w Polsce w roku 2010, „Ornis Polonica”, 52, s. 85–96.