Bitwa pod Qamdo
| chińska inwazja na Tybet | |||
 Żołnierze ChALW przekraczają Lancang | |||
| Czas |
7 października 1950 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium | |||
| Przyczyna |
próba przebicia się Tybetańczyków w kierunku Lhasy | ||
| Wynik |
zwycięstwo ChRL | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie Tybetańskiego Regionu Autonomicznego  | |||
| 31°08′14″N 97°10′39″E/31,137222 97,177500 | |||
Bitwa pod Qamdo – główne starcie zbrojne w czasie wojny chińsko-tybateńskiej, mające miejsce 7 października 1950 w pobliżu miasta Qamdo we wschodnim Tybecie.
Przebieg[edytuj | edytuj kod]
Realizując plan zdobycia Tybetu, Chińska Armia Ludowo-Wyzwoleńcza wkroczyła na terytorium swojego południowo-zachodniego sąsiada. Licząca łącznie ok. 8 tys. żołnierzy armia tybetańska rozpoczęła odwrót. Główną tego przyczyną, obok przytłaczającej przewagi liczebnej Chińczyków, była pokojowa polityka gubernatora Khamu – Ngabo Ngałag Dzigme, który został tuż przed chińską agresją nowym dowódcą armii tybetańskiej. Nakazał on rozbiórkę nowo wzniesionych umocnień i nie przyjął posiłków złożonych z lokalnych sił wojowniczych Khampów.
Tymczasem chińskie wojska posuwały się bardzo szybko i jeszcze tego samego dnia 156 Grupa zajęła niebronione Qamdo, a 155 Grupa odcięła odwrót Tybetańczykom. Doszło do ostrej wymiany ognia, gdyż Tybetańczycy nie chcieli się poddać. Przewaga chińska była jednak ogromna, a wojska tybetańskie nie były zdolne do stawiania długotrwałego oporu w otwartym polu. Ostatecznie Ngapoi Ngawang Dzigme z resztą sił zdołał się przedrzeć na zachód. Tybetańczycy stracili 180 żołnierzy zabitych i rannych, a Chińczycy 114 zabitych i rannych.
Po bitwie[edytuj | edytuj kod]
Klęska Tybetańczyków pod Qamdo przypieczętowała losy wojny już jej pierwszego dnia. Siły Dzigme musiały się wkrótce poddać, gdyż wszystkie drogi w kierunku Lhasy zostały opanowane przez armię chińską (157 Grupa) i przebicie się do stolicy było niemożliwe. Przed Chińczykami skapitulowało ok. 2700 tybetańskich żołnierzy. Ngabo Ngałag Dzigme był w niewoli traktowany bardzo dobrze. Został nawet mianowany zastępcą dowódcy Chińskiej Armii Ludowej w Tybecie oraz liderem tybetańskich struktur KPCh.
Kilka drobnych potyczek stoczył jeszcze tylko Lhalu Cełang Dordże, poprzednik Jigme na stanowisku gubernatora Khamu i inicjator budowy umocnień w rejonie Qamdo. Walki te nie mogły jednak zmienić losów wojny, a sam Dordże został wkrótce otoczony. Z kolei pozostałe siły tybetańskie starały się skoncentrować wokół stolicy i organizować jej obronę. Chińskie wojska nie przypuściły jednak szturmu na Lhasę; zatrzymały się 200 km od niej i rozpoczęto negocjacje.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- French Patrick, Tybet, Tybet Warszawa 2007, s. 192-194.
- Goldstein Melvyn C., The Snow Lion and the Dragon: China, Tibet, and the Dalai Lama, Berkeley 1997, s. 20.
- Sonam Bhuchung D., Ngabo – Yes Tibetan, No Patriot, dostęp: 23 maja 2016.
- Wang Jiawei, The Historical Status of China's Tibet, 2000, str. 209.