Blackburn Aircraft

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Blackburn Aircraft Limited
Logo
Państwo

 Wielka Brytania

Siedziba

Brough

Data założenia

1910

Data likwidacji

1963

brak współrzędnych
Blackburn Dart
Blackburn Botha
Blackburn Buccaneer

Blackburn Aircraft Limited[a] – dawna brytyjska wytwórnia lotnicza działająca w latach 1910–1963, specjalizująca się w produkcji samolotów wojskowych, w szczególności na potrzeby lotnictwa morskiego[1].

Założycielem przedsiębiorstwa był Robert Blackburn, pionier lotnictwa, który w 1908 roku podjął prace nad skonstruowaniem własnego samolotu, a dwa lata później dokonał pierwszego udanego oblotu, choć zakończonego rozbiciem maszyny. Podczas I wojny światowej przedsiębiorstwo realizowało kontrakty rządowe na produkcję samolotów Royal Aircraft Factory B.E.2c, Sopwith Cuckoo i Sopwith Baby. Jednocześnie prowadziło prace projektowe nad własnymi konstrukcjami, które zaowocowały opracowaniem m.in. samolotów Kangaroo (1917), Swift (1920), Dart (1921), Blackburn (1921), Bluebird (1924), Velos (1925), Ripon (1925), Baffin (1932)[2]. Głównym odbiorcą było lotnictwo marynarki wojennej – Fleet Air Arm[1]. Wśród projektowanych przez Blackburn maszyn znajdowało się kilkanaście modeli łodzi latających, m.in. Iris (1925) i Perth (1932), choć żadna nie weszła do produkcji wielkoseryjnej. Zakład produkcyjny przedsiębiorstwa mieścił się pierwotnie w Leeds. W 1916 roku otwarto nowy zakład w Brough, gdzie ulokowano siedzibę spółki, a do 1932 roku przeniesiono całość prac projektowych i produkcyjnych[2].

Militaryzacja poprzedzająca wybuch II wojny światowej przyczyniła się do wznowienia produkcji samolotów w dawnym zakładzie w Leeds (1934)[1], a także otwarcia nowych fabryk w Dumbarton (1937) i Sherburn-in-Elmet (1940). W ostatnich latach przed wojną opracowane zostały samoloty: Shark (1933), Skua (1935), Roc (1936) i Botha (1936), a po jej wybuchu – Firebrand (1940). Jako podwykonawca Blackburn prowadziło także produkcję samolotów Fairey Barracuda, Short Sunderland i Fairey Swordfish[2].

Po zakończeniu wojny zakłady w Leeds i Sherburn-in-Elmet zamknięto, a fabryka w Dumbarton przestawiona została na produkcję prefabrykatów do budowy domów[2]. W zakładzie w Brough podjęto produkcję samolotów Percival Prentice. W 1949 roku Blackburn połączyło się ze spółką General Aircraft Limited, w następstwie czego rozpoczęto produkcję samolotów transportowych Beverley (1952). Ostatnim samolotem opracowanym przez Blackburn, który wszedł do produkcji seryjnej, był odrzutowy samolot szturmowy Buccaneer (1952)[2].

W 1960 roku pod naciskiem rządu brytyjskiego, zainteresowanego konsolidacją mocno rozczłonkowanego przemysłu lotniczego, Blackburn zostało przejęte przez spółkę Hawker Siddeley. Nazwa Blackburn przetrwała jako nazwa działu tego przedsiębiorstwa do 1963 roku[2].

Samoloty[edytuj | edytuj kod]

Lista samolotów Blackburn, które weszły do produkcji seryjnej. W nawiasach rok oblotu i liczba wyprodukowanych egzemplarzy[2]:

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Na przestrzeni lat przedsiębiorstwo kilkakrotnie zmieniało nazwę:
    • Blackburn Aeroplanes of Leeds (1910–1913),
    • Blackburn Aeroplane Company (1913–1914),
    • Blackburn Aeroplane and Motor Company (1914–1936),
    • Blackburn Aircraft Limited (1936–1949, 1958–1963),
    • Blackburn and General Aircraft Limited (1949–1958).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Blackburn Aircraft Company Air Banner. BAE Systems. [dostęp 2023-01-01]. (ang.).
  2. a b c d e f g Blackburn. British Aviation – Projects to Production. [dostęp 2023-01-01]. (ang.).