Bogumił Reszke
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Bogumił Reszke (ur. 23 września 1877 w Koninie[1], zm. 5 maja 1944 w Wilnie[1][2][3]) – polski muzyk i dyrygent, oficer.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn Wilhelma Reszkego, dyrygenta orkiestr wojskowych[1][2] oraz Marii z d. Pietrkiewicz[1]. Naukę muzyki zaczął w wieku 7 lat w Warszawie, gdzie jego rodzice mieszkali na stałe[1]. Od 1888 do 1892 roku był uczniem warszawskiej Szkoły Realnej[1]. W 1897 roku wyjechał do Moskwy, gdzie początkowo występował jako skrzypek i kornecista w orkiestrze kupca N.S. Perłowa[1], następnie podjął naukę gry na trąbce w klasie Teodora Richtera w Konserwatorium Moskiewskim[1][2]. Studia ukończył w 1903 roku ze srebrnym medalem[1]. W sezonie 1898/1899 został przyjęty jako trębacz do orkiestry Cesarskiego Towarzystwa Muzycznego[1]. Od 1899 do 1902 roku był kapelmistrzem orkiestry Państwowej Kolei Północnej[1]. W 1899 roku został także wybrany dyrektorem zarządu oraz dyrygentem chóru i orkiestry Towarzystwa Rozpowszechniania Muzyki Ludowej w Moskwie[1]. W latach 1903–1922 był kornecistą w orkiestrze moskiewskiego Teatru Bolszoj[1]. W latach 1903–1904 odbył służbę wojskową w grenadierskim pułku piechoty[1]. Od 1904 roku prowadził w Moskwie prywatne kursy śpiewu chóralnego i gry orkiestrowej[1][2]. Od 1906 roku organizował prywatne klasy dla chórmistrzów i kapelmistrzów, a od 1909 roku prowadził prowadził własną szkołę muzyczną, w której nauczano przedmiotów teoretycznych, śpiewu i gry na instrumentach[1]. W latach 1909–1918 prowadził orkiestrę i chór w Łazarewskim Instytucie i w 3 żeńskiej szkole miejskiej[1]. Od 1910 do 1911 roku uczył śpiewu w szkole realnej im. Aleksandrowa[1]. W 1909 roku założył wydawnictwo muzyczne, w latach 1912–1913 redagował i wydawał czasopismo „Swirel Pana”[1].
Podczas I wojny światowej walczył w armii rosyjskiej, w grudniu 1914 roku został ranny w bitwie nad rzeką Rawką[1]. Po rekonwalescencji został skierowany do służby pozafrontowej w Homlu i Piotrogrodzie[1]. W 1917 roku przeszedł do rezerwy, niedługo potem został aresztowany przez nowe władze radzieckie i osadzony w więzieniu na Łubiance[1]. Po zwolnieniu wyjechał w 1922 roku do Polski[1][2]. Początkowo przebywał w Warszawie, następnie w 1923 roku objął funkcję kapelmistrza 6 Pułku Piechoty Legionów w Wilnie[1]. Został przyjęty do Wojska Polskiego i zweryfikowany w stopniu podporucznika rezerwy[1]. Służył w 69 Pułku Piechoty oraz 85 Pułku Strzelców Wileńskich[1]. W 1926 roku został mianowany kapitanem służby czynnej w korpusie oficerów administracyjnych[1]. W 1935 roku przeszedł na emeryturę[1][2].
Od 1923 roku był nauczycielem w klasie instrumentów dętych blaszanych w Konserwatorium Muzycznego w Wilnie[1][2]. Od 1930 do 1940 roku prowadził także orkiestrę dętą w wileńskim Gimnazjum oo. Jezuitów[1]. Prowadził także działalność edytorską, wydając nuty[1]. Był członkiem jury konkursów orkiestrowych i chóralnych[1]. Był członkiem Rady Dyrektorów Rady Towarzystwa Mandolinistów „Kaskada” w Wilnie, a w latach 1935–1937 także konsultantem jej orkiestry[1]. Opracował 5-letni program szkolenia elewów orkiestr Wojska Polskiego[1]. Po wybuchu II wojny światowej popadł w kłopoty materialne, na skutek czego w 1940 roku wrócił do pracy w Konserwatorium Wileńskim, z którego został usunięty po zajęciu Wilna przez Niemców w 1941 roku[1]. W 1943 roku otrzymał posadę skrzypka w wileńskim teatrze kukiełkowym „Vaidilla”[1]. Został pochowany na wileńskim cmentarzu Bernardyńskim[1][3].
Był znawcą instrumentów dętych blaszanych, dokonał orkiestracji licznych utworów na orkiestrę dętą[1]. Opublikował m.in. Tablice skali brzmienia i notacji 90-ciu instrumentów orkiestrowych, Tablice palcowania na instrumenty dęte, 100 ćwiczeń dwugłosowych dla początkujących orkiestrantów[1]. Wydawał też w formie zeszytowej Gamy i arpeggia[1]. Był żonaty najpierw z Walerią z d. Kuczuk, absolwentką Konserwatorium Moskiewskiego, a po rozstaniu się z nią w trakcie I wojny światowej poślubił śpiewaczkę Wierę Jermołajewą[1]. Jego synem był dyrygent i kompozytor Radomir Reszke[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag ah ai aj ak al am an ao ap Polski Słownik Biograficzny. T. XXXI. Wrocław: Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, 1988, s. 135–137.
- ↑ a b c d e f g Leon Tadeusz Błaszczyk: Dyrygenci polscy i obcy w Polsce, działający w XIX i XX wieku. Warszawa: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1964, s. 238.
- ↑ a b Teatr i muzyka na ziemi Wileńskiej. Artyści i instytucje XVI w.–1945 r.. Bydgoszcz: Towarzystwo Miłośników Wilna i Ziemi Wileńskiej, 2002, s. 239.