Przejdź do zawartości

Bolesław Kistelski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bolesław Romuald Kistelski
porucznik piechoty porucznik piechoty
Data i miejsce urodzenia

26 września 1900
Pabianice

Data i miejsce śmierci

1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

39 Pułk Piechoty Strzelców Lwowskich,
23 Pułk Piechoty im. płk. Leopolda Lisa-Kuli,
42 pułku piechoty

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939 Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Bolesław Romuald Kistelski (ur. 26 września 1900 w Pabianicach, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – porucznik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Walecznych, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Bolesława i Zofii z Radwańskich. Absolwent w 1919 Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie[1], mianowany podporucznikiem. W czerwcu 1920 został przeniesiony z batalionu zapasowego 39 pułku piechoty do Obozu Szkoły Sanitarnej w Dęblinie[2], a następnie do batalionu zapasowego 23 pułku piechoty[3].

W okresie międzywojennym pozostał w wojsku. W 1923 oficerem rezerwy w stopniu porucznika pozostawionym w służbie czynnej w 23 pp[4], w następnym roku przeniesiony do 42 pułku piechoty i został wysłany na kurs przeciwgazowy przy Szkole Broni Chemicznej[5]. Z dniem 1 stycznia 1928 został przemianowany z oficera rezerwy powołanego do służby czynnej na oficera zawodowego w stopniu porucznika (starszeństwo z dniem 1 stycznia 1921 i 78 lokatą w korpusie oficerów piechoty)[6] służył w 42 pułku piechoty[7]. Przeniesiony do rezerwy. W 1936 należał do kadry OK II. W 1934 podlegał pod PKU Wilno Miasto a następnie w 1939 pod PKU Święciany[8].

Pisał artykuły do specjalistycznej prasy wojskowej, m.in.: „ Kalkulacja użycia środków dymnych w okresie roku budżetowego”[9], „Nauka użycia granatów dymnych w okresie szkoły szeregowca i drużyny”[10]. Pisał także do Kuriera Wileńskiego[11].

Między 19 września a 27 października 1939 został aresztowany przez NKWD na Wileńszczyźnie. Po zajęciu tego terenu przez Litwę, MSZ Litwy na początku 1940 wystosował prośby o uwolnienie 349 aresztowanych. W „Wykazie osób aresztowanych i deportowanych do ZSRR sporządzony w MSZ Litwy 24 listopada 1939”, figuruje Bolesław Kistelski, poz 102[12]. Niestety wysiłki rządu litewskiego nie odniosły skutku. Według stanu na kwiecień 1940 był jeńcem obozu w Kozielsku. Między 3 a 5 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[8] – lista wywózkowa bez numeru, poz. 10[13] z 1.04.1940. Został zamordowany między 4 a 7 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim[8]. Według stanu na 21 kwietnia 1941, jego akta znajdowały się w 1 Specjalnym Wydziale NKWD ZSRR (UPW)[8]. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943, zapis w dzienniku ekshumacji pod datą 15.04.1943. Przy szczątkach znaleziono kartę pocztową[14][15]. Figuruje na liście AM-169-153 i liście Komisji Technicznej PCK pod numerem: GARF-6-0153. W spisie AM i PCK, oraz dokumentach sowieckich widnieje adnotacja, że był w stopniu podporucznika[8][14]. Nazwisko Kistelskiego znajduje się na liście ofiar (pod nr 0153) opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 94 i w Nowym Kurierze Warszawskim nr 94 z 1943. Krewni do 1950 poszukiwali informacji przez Biuro Informacji i Badań Polskiego Czerwonego Krzyża w Warszawie. W Archiwum Robla (pakiet 0153) znajduje się spis dokumentów znalezionych przy szczątkach Kistelskiego, z zaznaczeniem miejsca zamieszkania małżonki Kistelskiego – Podbrodzie, pow. święciański.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Żonaty z Antoniną z Goeldnerów, miał syna Bolesława[1] (ur. 1924 – 1943)[16]. Miał brata, Leszka[17].

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

  • Minister obrony narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień kapitana. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[18].
  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 14384) – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie żołnierzy polskich zamordowanych w Katyniu i innych nieznanych miejscach kaźni, nadane przez Prezydenta RP na Uchodźstwie profesora Stanisława Ostrowskiego (11 listopada 1976)
  • Krzyż Kampanii Wrześniowej – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie pamiątkowe wszystkich ofiar zbrodni katyńskiej (1 stycznia 1986)

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000, s. 265.
  2. ↑ „Dziennik Personalny” (R. 1, Nr 22), Warszawa: MSWojsk., 16 czerwca 1920, s. 480.
  3. ↑ „Dziennik Personalny” (R. 1, Nr 34), Warszawa: MSWojsk., 8 września 1920, s. 845.
  4. ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa: MSWojsk., 1923, s. 192.
  5. ↑ „Dziennik Personalny” (R. 6, Nr 71), Warszawa: MSWojsk, 8 lipca 1925, s. 366.
  6. ↑ „Dziennik Personalny” (R. 9, Nr 8), Warszawa: MSWojsk., 21 marca 1928, s. 75.
  7. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty, „Przegląd Piechoty” (R. 1, Z. 9), październik 1928, s. 137.
  8. ↑ a b c d e УБИТЫ В КАТЫНИ, Moskwa 2015, s. 381.
  9. ↑ Bolesław Kistelski, Kalkulacja użycia środków dymnych w okresie roku budżetowego, „Przegląd Piechoty” (R. 1, Z. 5), czerwiec 1928, s. 101.
  10. ↑ Bolesław Kistelski, Nauka użycia granatów dymnych w okresie szkoły szeregowca i drużyny, „Przegląd Piechoty” (R.1, Z.4), maj 1928, s. 27.
  11. ↑ „Kurier Wileński” (R.12, Nr 19), 20 stycznia 1935, s. 9.
  12. ↑ Jędrzej Tucholski, Straty wśród polskich oficerów i policjantów w świetle materiałów Litewskiego Centralnego Archiwum Państwowego (Czterdzieści krwawych dni rządów NKWD na Wileńszczyźnie), „Zeszyty Katyńskie”, 5, Warszawa: Niezależny Komitet Historyczny Badania Zbrodni Katyńskiej, 1996, s. 152, 158.
  13. ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 610.
  14. ↑ a b Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943, s. 169.
  15. ↑ Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie [online], lublin.ap.gov.pl [dostęp 2018-01-26] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-07] (pol.).
  16. ↑ Marek Minakowski, Bolesław Kistelski [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2018-01-26].
  17. ↑ Marek Minakowski, Andrzej Stanisław Kistelski [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2018-01-26].
  18. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
  • УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.
  • Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943.
  • Bolesław Kistelski, Kalkulacja użycia środków dymnych w okresie roku budżetowego, Przegląd Piechoty: miesięcznik wydawany przez Departament Piechoty, Sekcję Piechoty Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowy, Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1928 czerwiec, R.1 Z.5.
  • Bolesław Kistelski, Nauka użycia granatów dymnych w okresie szkoły szeregowca i drużyny, Przegląd Piechoty: miesięcznik wydawany przez Departament Piechoty, Sekcję Piechoty Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowy, Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1928 czerwiec, R.1 Z.4.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bolesław_Kistelski&oldid=68569922”